Franco Faggiani - Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween

 Waargebeurde fictie

Soms heb je van die verhalen die je bij blijven. Ik las “het jaar dat Shizo Kanakuri verdween” ergens
in de eerste lockdown. Volgens mijn Goodreads-account op 15 en 16 mei. Maar of dat helemaal klopt dat durf ik niet te zeggen. Al die tijd heeft het boek in mijn boekenkast gelegen, wachtend op een recensie. Maar al die tijd heeft het boek ook nog in mijn hoofd gezeten en dat is een goed teken.

Shizo Kanakuri is een Japanse jongen die goed lange afstanden kan rennen. Hij wordt getraind door een vreemde man aan de universiteit en opeens blijkt dat hij mee mag doen aan de Olympische Spelen van 1912 in Stockholm, Zweden. Hij krijgt daar tijdens de marathon een soort van black-out en loopt hem niet uit. Hij schaamt zich zo dat hij verdwijnt in de haven van Stockholm en daarna een soort van wereldreis maakt. Hij gaat bij het vreemdelingenlegioen, vrachtschip-lift weer naar Azië en zorgt daar een groot deel van zijn leven voor een boomgaard op een van de eilanden van Japan.

Het meest bizarre van dit hele verhaal is dat het een soort van waargebeurd is. Shisou Kanakuri is inderdaad in 1912 uitgezonden naar de marathon in Stockholm en is daar nooit gefinisht. Hij is daarna verdwenen totdat een reisjournalist zijn verhaal ontdekt, hem opzoekt en zijn verhaal bekend maakt. Faggiani las dit verhaal een keer in de krant en heeft het tot onderwerp van zijn boek gemaakt.

Het voelt vreemd een Italiaan die schrijft over een Japanse atleet die verdwijnt in Stockholm. Maar het verhaal is prachtig beschreven. Mooie details over de natuur en de innerlijke wereld van Shizo. De eenzaamheid van Shizo op dat eiland met die boomgaard. Het verdriet omdat hij zijn ouders nooit meer heeft gezien. Zelfs nu, 9 maanden later, denk ik nog wel eens aan het boek. En het fijne is, het tweede boek van Faggiani is net uitgekomen bij Signatuur. Ik ga het lezen, binnnkort, en verheug me nu al op de stilistische manier van schrijven.