Jackie van Laren – Springvloed (Eilandserie #3)

Springvloed is een fijne feelgood met een beetje diepgang

De eilandserie is ten einde. Ik heb nu ook het laatste deel van de serie ‘Tegenstroom’ uit, maar vind vooral het derde deel erg goed. 

In ‘Springvloed’ krijgen we het verhaal van Grote Vis in de winter te horen van  Mayke Ferwerda, een echte eilander die heel zeker weet wat ze wil: op het eiland blijven. Al haar broers en zussen zijn naar de wal verhuist, maar voor haar voelt dat als een straf. Gelukkig heeft ze alles voor elkaar, een vriend op het eiland (de zoon van de Burgemeester) en een baan als kok in Grote Vis. Alles is fijn aan de Grote Vis behalve Camerlingh, oftewel Cam.

Cam is de grootste blaaskaak die je maar kan vinden. Door zijn ouders verstoten en door zijn vader achterna gejaagd steekt hij zijn laatste geld als investering in Grote Vis en wordt daarmee mede-eigenaar van de strandtent. Dat betekent dat hij ook veel in de Grote Vis is en dat stoort Mayke mateloos. Uiteraard komen de twee nader tot elkaar als blijkt dat Cam vooral het product is van zijn afstandelijke opvoeding en als puntje bij paaltje komt verdedigt Mayke Cam hartstochtelijk.

Waar in het eerste deel 'Duingras' het allemaal erg voorspelbaar was en in het tweede deel 'Stormwind' er al wat meer diepgang kwam in de serie, siert het ‘Springvloed’ dat het personage Cam veel minder ‘flat’ blijkt te zijn dan je in eerste instantie zou denken. En met een paar interessante wendingen op het eiland, zoals Vincent die in de eilandraad zitting neemt en het overlijden van de buurvrouw van Axel weet van Laren in dit deel het eiland ook weer levendig neer te zetten. Al met al is het een prettige feel good roman. Lekker voor in de tas op vakantie als je iets wil lezen waar je niet bij na hoeft te denken. 

Celeste Ng – Kleine brandjes overal

Een prachtig boek over vriendschap en moederschap

Gister lag ik nog lang te lezen, want dit is zo’n prachtig boek en het moest uit. Het vertelt over de Richardsons die in het perfecte stadje Shaker Heights wonen, een stadje waarin iedereen weet waar hij aan toe is en de straten perfect schoon en recht zijn. Maar dan komen Mia en haar dochter Pearl in hun leven als zij het appartement van de Richardsons huren en Pearl vrienden wordt met Moody, Lexie en Tripp. Daar waar Pearl wordt opgenomen in de villa en het ordentelijke leven en door Lexie en mevrouw Richardson op sleeptouw wordt genomen, zo voelt de jongste Richardson, Izzy, zich aangetrokken tot het kunstenaarsleven van Mia.

De beginscène zegt alles over het boek:

Iedereen in Shaker Heights had het er die zomer over: hoe Isabella, het jongste kind van de Richardsons, uiteindelijk was doorgedraaid en het huis had afgebrand. In de lente waren alle roddels over de kleine Mirabella McCullough gegaan – of May Ling Chow, dat hing ervan af aan welke kant je stond – en 

nu was eindelijk iets nieuws en sensationeels te bespreken.

Het boek gaat over de dillema’s van het moederschap, wat het betekent om een moeder te zijn en hoe we soms ongemerkt tot de verkeerde conclusies komen. Want het leven is niet helder. Waar hoort May Ling Chow thuis? Bij haar adoptieouders die al 14 maanden voor haar zorgen of bij haar biologische moeder Bebe die haar de eerste weken van haar leven heeft verzorgd en daarna te vondeling gelegd? Hoe ga je er mee om als je denkt dat een vriendin van je dochter een abortus heeft gehad? Vertel je het aan haar moeder of niet? Hoe bereid je de kinderen überhaupt voor op de verantwoordelijkheid van seks? En hoe verbreek je de negatieve dynamiek met je dochter?

Celeste Ng kan fantastisch schrijven. Ze heeft een goede manier bedacht om de verhalen van de verschillende personages te vertellen zonder de narratief van het boek te verbreken. Zo komen we meer te weten over de jeugd van Mia doordat mevrouw Richardson met haar ouders gaat praten. In dat verhaal wordt veel meer verteld dan wat haar ouders konden weten en dat sluit Ng prachtig af door te zeggen: Mevrouw Richardson kon dit natuurlijk allemaal niet weten. Ze kon alleen wat kale feiten opmaken uit het verhaal dat de Wrights haar hadden verteld. En zo zitten we weer helemaal terug in het lopende verhaal. 

En is er nog een wijze les hieruit te trekken? Misschien wel. Het is onmogelijk om de perfecte moeder te zijn, we kunnen er alleen maar naar streven onze kinderen niet door te laten draaien. Dit is een boek waarvan ik weet dat ik het over een paar jaar ga herlezen en er dan weer nieuwe inzichten uit op doe. Misschien moet ik hem maar vast weer op mijn Nog Te Lezen plank zetten.

Chris Houtman – Het negende gebod

Beter dan de Da Vinci Code

Deze zomer las ik 'het negende gebod' (Gij zult geen valse getuigenis afleggen) van Chris Houtman. Het negende gebod is een interessante en goed uitgewerkte thriller met een zeer bijzonder en aannemelijk einde. Maar het leukste (voor mij) was de herkenbaarheid van de omgeving, het speelt zich namelijk voor een deel af in Nijmegen op mijn werkplek, de Radboud Universiteit. Daardoor loop ik bijna dagelijks langs de "plaats delict".

Theologe Esther is na haar studie scenarioschrijver geworden en werkt mee aan historische speelfilms en series. Ze lijkt een beetje een losbol en een lichtgewicht met haar halfvaste relatie met een regisseur. Gelukkig wordt het snel spannend en krijgt het boek diepgang als ze wordt gevraagd om aan de hand van een geheime codex een nieuwe speelfilm te schrijven die de wereld moet veranderen. Dan blijkt Esther toch echt wel wat meer te zijn dan alleen maar een grietje dat toevallig veel van de oudheid weet. Ze wil strijden voor de film die de (Katholieke) wereld op zijn kop moet zetten.

Alles loopt anders als ze pater van Rooijen, docent aan de Radboud Universiteit vermoord aantreft in het Erasmusgebouw. Van Rooijen wilde haar laten weten wat er aan de hand is met de codex en Esther kan alle hulp die ze kan krijgen gebruiken als blijkt dat de codex gestolen is. Aan de hand van een kopie komen zij en Anthony Mulligan van het British Museum (tevens oud-militair) er achter hoe het Christendom Maria Magdalena uit de Bijbel en uit het Christendom heeft proberen te zetten. Dat is natuurlijk niets nieuws, maar waarom is het boek dan toch zo spannend en beter dan de Da Vinci Code?

Om te beginnen is het boek goed geschreven en de meeste personages zijn goed uitgewerkt. Doordat je Esther, Anthony en de ontdekkers van de codex goed leert kennen en hun leven regelmatig bedreigt wordt in het boek en er dus gerend, gevlucht en verscholen moet worden is het lekker spannend. Het allerbeste vond ik de ontknoping. Houtman vervalt niet in de fout een ongeloofwaardig maar zeer spectaculair einde aan het boek te maken. Hier zit de meeste actie in het midden en geeft het einde ruimte voor het inhoudelijk uitwerken van de plot. Hij vindt een zeer leuke en geloofwaardig einde en weet daarmee zijn kernboodschap overeind te houden. Een genot om te lezen!