Wayne McLennan – Een nacht bij de rivier. Mijn vrienden de Aboriginals.

Tof boek over ongelijkheid en kansen in Australië

In ‘een nacht bij de rivier’ gaat McLennan terug naar zijn roots, Australië, en zijn oude vrienden uit de tijd dat hij bokste, de Aboriginals. In Australië is altijd een grote kloof geweest tussen de witte mensen en de Aboriginals en langzaam maar zeker lijkt er in ieder geval op wettelijk vlak meer gelijkheid tussen deze groepen te komen. De premier heeft zijn excuses gemaakt voor het weghalen van Aboriginal kinderen bij hun ouders (de verloren generatie) en er zijn programma’s en subsidies om Aboriginals meer kansen te geven en op het rechte pad te houden. Vroeger was er maar één plek waar Aboriginals gewaardeerd werden, volgens McLennan, en dat was in de bokstent. Ze reisden door heel Australië om te vechten tegen de lokale bevolking en daarmee voor entertainment te zorgen.

Nu hij alweer decennia weg is keert hij terug om te kijken hoe het met zijn oude vrienden is en wat er in Australië gedaan wordt tegen de discriminatie en uitsluiting van Aboriginals. Hij beschrijft de politieke strijd en de initiatieven die worden ontplooid. Veel Aboriginals, vooral de mannen, brengen een deel van hun leven door in de gevangenis. Er is sprake van grootschalig drank- en drugsgebruik en minder kansen op werk. Zeker nu laaggeschoold werk, zoals in de mijnen, schaarser wordt.

Wat McLennan ook mooi laat zien is hoe Aboriginals elkaar steeds de maat nemen. Hoe zwart ben je en hoeveel wit zit er in je stamboom. Bij welke stam hoor je oorspronkelijk. Ben je wel een ‘echte’ Aboriginal of neem je enkel die identiteit aan voor uitkeringen en subsidies? Ze willen ook niet één van de minderheden in migratieland Australië zijn, ze willen de minderheid zijn. Ook is er een groot wantrouwen tegen de witte mensen en de samenleving in zijn algemeenheid. Hiermee laat McLennan zien hoe moeilijk het is om de problematiek van de Aboriginals te doorgronden en deze helpen op te lossen.

Het boek is interessant om te lezen en biedt een interessant en vernieuwend perspectief op de Australische samenleving, uiteraard nog steeds deels een wit perspectief, maar ook meer dan dat. McLennan heeft een goed verhaal te vertellen, maar zijn schrijfstijl is niet fantastisch en soms wat vermoeiend. Daarnaast vraag ik me af of het veelvuldig gebruik van het woord ‘blanken’ passend is in een boek dat gaat over racisme, discriminatie en zwarten. Maar dat is wellicht meer een punt voor de vertaler (die ook regelmatig de term ‘witte mensen’) gebruikt dan voor de schrijver. Al met al is dit boek zeer de moeite waard voor mensen met interesse in Australië, Aboriginals en ongelijkheid in een ontwikkelde samenleving.

Fabio Genovesi – In het diepe

In het diepe is een handboek voor het leven

Fabio is het jongste lid van de Mancini-familie en het enige kleinkind van negen opa’s (die eigenlijk broers van zijn opa zijn) en een oma. Er wordt dus altijd een beroep op hem gedaan, want iedereen wil dat Fabio met hem meegaat, vissen, paddenstoelen zoeken, jagen enzovoort. Als hij op school begint komt hij erachter dat niemand 10 opa’s heeft en besluit hij dat hij zich toch normaler voor zal moeten gaan doen en gaat hij zijn opa’s ooms noemen. Uiteraard tot groot ongenoegen van zijn opa’s.

In dit derde boek van Fabio Genovesi, gaat het net als in Vissen Voeren en Wat de Golven Brengen over opgroeien en in dit boek heeft hij de verwondering van het jonge kind mooi weten te vangen. Waar zijn eerdere boeken over tieners gaan is Fabio zes aan het begin van het boek en ongeveer veertien aan het eind. Ook hij is een buitenbeentje en moet zich staande houden in een wereld die hij niet begrijpt, want de wereld van school en kerk is duidelijk anders dan de wereld in het Mancini-dorp waar hij woont.

Zeker als zijn vader in een coma raakt na een val van een ladder in de kerk en Jezus hem niet snel wakker lijkt te willen maken probeert Fabio op zijn eigen manier grip op de werkelijkheid te krijgen. Hij besluit het leven te leren door elke week een handboek te kopen bij mevrouw Stella en dit voor te lezen aan zijn vader. Zo leert hij de beginselen van het wormen kweken, alles over palingen en het opzetten van dieren. Ondertussen hoopt hij op vriendschap en die blijkt uit onverwachte hoek te komen.

Meer nog dan in zijn eerdere boeken zien we de ontwikkeling van een kind, waarbij de omstandigheden van Italië wat minder op de voorgrond treden dan in eerdere boeken (er is armoede, maar deze wordt niet geproblematiseerd).  Een terugkerend thema is wel het ‘buitenbeentje’ zijn en dat buitenbeentjes elkaar weer steunen, zo ontstaan er interessante dwarsverbanden tussen zijn boeken. Los daarvan is het een heerlijk boek om te lezen, goed geschreven in compacte hoofdstukken die verhalen op zich zijn. Fabio vertelt zijn leven en zijn familiegeschiedenis in die verhalen en daarmee wordt ‘In het diepe’ zelf een handboek voor het leven.

Thomas Olde Heuvelt – Echo

Doodeng en fantastisch boek

We hebben lang moeten wachten op een nieuw boek van Thomas Olde Heuvelt. Na het mega-succes van zijn boek Hex, een fantasy-thriller die zich afspeelt in Beek is er nu Echo dat zich afspeelt in de Alpen. Nick is een klimfanaat die stukken schrijft voor de Lonely Planet en allerlei sites om zijn klimtochten te bekostigen. Als hij samen met zijn klimmaatje Augustin besluit in de Alpen te gaan klimmen worden ze aangetrokken door een berg die in geen enkel klimboek staat, de Maudit. Hun Frans is niet zo goed, anders hadden ze het misschien wel gelaten, Maudit betekent namelijk vervloekt...

Op de Maudit krijgen ze letterlijk geen hoogte van de berg en van elkaar. Hun hoogtemeter geeft andere hoogtes aan dan je zou verwachten en de Valei der Echo’s waarin ze terechtkomen lijkt oneindig groot. Na een nacht op de Maudit gaat alles mis, Nick weet een noodoproep te doen en wordt zwaar verminkt teruggehaald naar de bewoonde wereld. Van Augustin wordt geen spoor meer gevonden.

In het kader van traumaverwerking besluit Nick met zijn vriend Sam terug te keren naar de Alpen om er achter te komen wat er nu aan de hand is. Daar blijken ze absoluut niet blij met hun komst. Nick staat voor alles waar de bewoners bang voor zijn en als Sams zusje op bezoek komt kan het niet lang meer goed gaan…

Het boek opent gelijk met een doodenge scène wat mij er toe doen heeft besluiten om na 20.00 uur het boek maar niet meer open te slaan. Hierdoor kon ik wel extra lang genieten van het boek 😊. De rest van het boek is bij vlagen eng, maar zo erg als de beginscène wordt het gelukkig niet meer. Het boek is heel vlot geschreven en wordt afwisselend verteld door Sam en Nick, onder andere in dagboekfragmenten. Hierdoor is er steeds een wat andere vertelstijl en dat maakt het boek interessant. Erg grappig gevonden vind ik ook dat in het boek erg veel Engelse uitspraken/uitdrukkingen staan en dat Olde Heuvelt dat ‘verdedigt’ in de vorm van Sam die vertelt dat je je daar vooral niet aan moet storen, hij is nou eenmaal Amerikaan. Wat ook zeker benoemt moet worden is dat het één van de weinige Nederlandse thrillers/fantasty boeken is waarin een homoseksuele relatie centraal staat. Dat is sowieso mooi, nog beter is dat deze op geen enkele manier geproblematiseerd wordt. Een mooi voorbeeld van normalisatie.

Al met al een prachtig boek, met een mooie dubbele laag (ook via het verleden van Sam dat zich lijkt te herhalen), goed geschreven en ontzettend spannend. Olde Heuvelt belooft in het nawoord dat we niet weer zo lang hoeven te wachten op het volgende boek. Ik ben benieuwd.