Sien Volders - Noord

Goed uitgewerkte roman over vrijheid

Eén van de andere boeken die ik voor de Hebban debuutprijs las was Noord van Sien Volders. Volders kan goed schrijven en heeft een interessant idee (parallelle levens in verschillende decennia) mooi uitgewerkt, al is het even wachten op de diepgang. In het kader van ‘koop eens een boek van een vrouw’ kan ik deze zeker aanbevelen.

Noord is een mooi boek waarin de verhalen van Mary en Sarah zich met elkaar verstrengelen. Mary is vijftig jaar geleden naar het Noorden vertrokken en werd daar een nieuw mens, weg uit het tumult van de stad, critici en verwachtingen. Sarah moet bedenken welke weg ze in wil slaan met haar sieraden, ze is zilversmid en heeft altijd exclusief en voor zichzelf gewerkt, maar dan krijgt ze het aanbod om samen te gaan met een groot sieradenhuis. Om te bedenken wat ze wil vertrekt ze naar het Noorden en daar ontmoet ze haar grote liefde, een liefde die elk jaar dieper in zijn alcoholisme zakt en niet kan aarden in de stad. Daar in het Noorden gaat ze op zoek naar vrijheid net als mensen dat al decennia voor haar hebben gedaan. Er ontwikkelt een mooie vriendschap tussen Mary en Sarah waarin ze elkaar op de hoogte houden van hun liefdes en hun liefde voor de vrijheid.

Wat het mooie is aan Noord is dat het twee verhalen vertelt en het zich lang geleden afspeelt. Het verhaal van Sarah speelt in 1982, een tijd waarin er geen mobiele telefoons waren, nog niet iedereen telefoon had in Canada en er vooral veel brieven werden geschreven. Naar het Noorden gaan was dan ook echt weg gaan uit de gebruikelijke wereld. Heerlijk een stap terug uit onze volle internet-gedreven levens. Volders laat ook de keerzijde zien van het leven in het hoge Noorden, het gevecht tegen de drank en de eenzaamheid van de winters.

Waar het boek eerst niet boven een feelgood roman uitsteekt verdiepen de karakters zich geleidelijk toch en weet Volders een aantal mooie intrinsieke dillema's voor te leggen aan haar personages. Wat weegt zwaarder de vrijheid of de liefde? Hoe is de liefde voor muziek te combineren met de eenzaamheid van het Noorden? Niet alles is wat het lijkt en niet al het moreel verwerpelijke is ook echt slecht. Haar schrijfstijl is erg toegankelijk en daardoor geschikt voor een groter publiek. Ik ben dan ook erg benieuwd wat deze debutant nog meer in haar mars heeft. 

Arjen van Veelen – Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken

Prachtig boek over verlies en terugkeer

Voor de Hebban debuutprijs las ik vijf Nederlandse debuten van de shortlist en dit was mijn persoonlijke favoriet. Helaas is ‘Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken’ net buiten de top drie gebleven, ik had dit boek de prijs zeer gegund.

Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken is een prachtig boek over jezelf vinden als je de ander kwijt bent. De hoofdpersoon, wiens naam niet genoemd wordt, ik zal hem de schrijver noemen, raakt zijn beste vriend kwijt aan de dood en vertelt over de zoektocht die hij heeft doorgemaakt met deze vriend. De zoektocht naar zichzelf. Nu Tomas er niet meer is wordt het een zoektocht naar zijn vriend en de toekomst en die leidt naar Alexandrië. De schrijver wil namelijk een biografie over Alexander de Grote componeren en hoopt door het vinden van Alexander ook zichzelf terug te vinden en het liefst ook een klein stukje van zijn vriend.

Tomas is een dichter die leeft voor de woorden en die zich in mindere tijden terugtrekt in zijn geboortestreek op het Vlaamse platteland. De schrijver die zich niet goed raad weet in zijn nieuwe omgeving en met de overgang van Nederland naar de Verenigde Staten probeert houvast te vinden aan de herinneringen die hij heeft aan zijn vriend. Hij bedenkt dat hij de dichtbundels van zijn vriend zal plaatsen in de bibliotheek van Alexandrië en wil Tomas zo onsterfelijk maken.

De schrijfstijl van Van Veelen is heerlijk, het boek leest lekker weg en heeft voldoende diepgang. Doordat de hoofdstukken vrij kort zijn leest het boek lekker makkelijk weg en is het ook niet zo’n probleem om het boek even weg te leggen en in de volgende trein weer op te pakken. Bijzonder aan dit boek, voor mij, was het gebruik van 'foto's' van de plekken waar de schrijver komt. Het is grappig omdat het letterlijk wat meer beeld geeft bij de omgeving en functioneel omdat de schrijver maar 24 (?) foto’s heeft op zijn wegwerpcamera en dus moet kiezen wat hij vast wil leggen. Een mooie metafoor voor dat we moeten kiezen wat we vasthouden van overledenen en wat niet. Jammer is dat de foto’s in het e-boek niet zo mooi uitkomen, misschien toch nog een keer in de boekhandel door het echte boek heen bladeren.

Ik las dat Van Veelen ondertussen ook een boek heeft uitgebracht over de tijd dat hij in de VS zat ‘Amerikanen lopen niet’, wat de suggestie wekt dat het boek autobiografisch is. Al met al is dit één van de betere boeken die ik dit jaar gelezen heb, en tot nu toe zeker het beste debuut. Lezen dus…!