woensdag 15 augustus 2018

Chris Houtman – Het negende gebod



Beter dan de Da Vinci Code

Deze zomer las ik 'het negende gebod' (Gij zult geen valse getuigenis afleggen) van Chris Houtman. Het negende gebod is een interessante en goed uitgewerkte thriller met een zeer bijzonder en aannemelijk einde. Maar het leukste (voor mij) was de herkenbaarheid van de omgeving, het speelt zich namelijk voor een deel af in Nijmegen op mijn werkplek, de Radboud Universiteit. Daardoor loop ik bijna dagelijks langs de "plaats delict".

Theologe Esther is na haar studie scenarioschrijver geworden en werkt mee aan historische speelfilms en series. Ze lijkt een beetje een losbol en een lichtgewicht met haar halfvaste relatie met een regisseur. Gelukkig wordt het snel spannend en krijgt het boek diepgang als ze wordt gevraagd om aan de hand van een geheime codex een nieuwe speelfilm te schrijven die de wereld moet veranderen. Dan blijkt Esther toch echt wel wat meer te zijn dan alleen maar een grietje dat toevallig veel van de oudheid weet. Ze wil strijden voor de film die de (Katholieke) wereld op zijn kop moet zetten.

Alles loopt anders als ze pater van Rooijen, docent aan de Radboud Universiteit vermoord aantreft in het Erasmusgebouw. Van Rooijen wilde haar laten weten wat er aan de hand is met de codex en Esther kan alle hulp die ze kan krijgen gebruiken als blijkt dat de codex gestolen is. Aan de hand van een kopie komen zij en Anthony Mulligan van het British Museum (tevens oud-militair) er achter hoe het Christendom Maria Magdalena uit de Bijbel en uit het Christendom heeft proberen te zetten. Dat is natuurlijk niets nieuws, maar waarom is het boek dan toch zo spannend en beter dan de Da Vinci Code?

Om te beginnen is het boek goed geschreven en de meeste personages zijn goed uitgewerkt. Doordat je Esther, Anthony en de ontdekkers van de codex goed leert kennen en hun leven regelmatig bedreigt wordt in het boek en er dus gerend, gevlucht en verscholen moet worden is het lekker spannend. Het allerbeste vond ik de ontknoping. Houtman vervalt niet in de fout een ongeloofwaardig maar zeer spectaculair einde aan het boek te maken. Hier zit de meeste actie in het midden en geeft het einde ruimte voor het inhoudelijk uitwerken van de plot. Hij vindt een zeer leuke en geloofwaardig einde en weet daarmee zijn kernboodschap overeind te houden. Een genot om te lezen!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten