Een boek dat doorzettingsvermogen vraagt
‘Verloren levens’ is
het verhaal van Ziya, dat staat in ieder geval op de achterkant, Ziya wil zijn
sleutel inleveren bij de huisbazin en valt daar van de ene in de andere
verbazing. Zijn huisbazin blijkt alles van hem en de andere bewoners te weten
en vertelt hem haar levensverhaal. Daarna vallen we in een 50 pagina’s durende
droom waarin vogels een grote rol spelen, Ziya volgt een vogel, probeert er één
uit de lucht te schieten met zijn katapult en wordt uiteindelijk de vogel.
Meteen voelde hij een vreemde warmte in zijn zak.
Het was alsof het veertje dat hij daar verborg vlam had gevat en in
lichterlaaie stond. De brand hield gedurende de hele maaltijd aan, soms werd
hij minder fel, of zelfs heel zwak, dan weer vlamde bij op en klom tot aan
Ziya’s wangen.’
‘Verloren Levens’ is
een verhaal in de magisch-realistische traditie, Toptaş wordt door de Frankfurter Algemeine dan ook vergeleken
met Franz Kafka. Het is een stijl die mij niet heel erg kan bekoren, ik werd
bij tijd en wijlen vooral heel erg moe van het boek. Pas tegen de helft van het
verhaal komt er een voor mij herkenbare lijn in en is het boek volgbaar. Op dat moment leren we de basis van de vriendschap tussen Ziya en zijn vriend kennen en leren we ook het karakter van Ziya kennen. Er zit dan ook veel meer chronologie in het boek.
Ondertussen schetst Toptaş wonderlijke en mooie taferelen, de eerlijkheid van
kinderen en de pracht van de natuur. Hierdoor heb ik het boek, in etappes toch
uit kunnen lezen, want het is prachtig wat hij schrijft, maar ik hou toch meer
van boeken die duidelijker een verhaallijn volgen dan die vooral beelden en
situaties schetsen.
Wellicht zou je dit
boek ook als een verhalenbundel kunnen lezen, de hoofdstukken zijn tussen de 30
en 100 bladzijden en lenen zich hiervoor. Dat zou het in etappes lezen kunnen
vergemakkelijken. Niet helemaal mijn soort boek dus, maar toch de moeite waard om even door te zetten en vast prachtig voor de liefhebber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten