zaterdag 13 november 2021

Colson Whitehead - De ondergrondse spoorweg

Altijd vast op de plantage

Een tijd geleden las ik ‘De jongens van Nickel’ waar ik zeer van onder de indruk was, ‘De ondergrondse Spoorweg’ kwam dan ook prompt op mijn lijstje te staan van boeken die ik graag wilde lezen. In dit boek geeft Whitehead een beknopte, verhalende geschiedenis van het leven op en na de plantage voor tot slaaf gemaakten.

Hoofdpersoon Cora is op de plantage geboren, net als haar moeder Mabel, haar grootmoeder Ajarry komt uit Afrika en is met de schepen mee naar Amerika genomen. Cora is een buitenbeentje op de plantage, haar moeder is weggelopen en nooit meer teruggevonden toen zij tien was. Nooit heeft zij zich afgevraagd of ze weg zou kunnen lopen totdat Caesar haar voorstelt om samen weg te lopen. Ze doet wat ze nooit heeft bedacht en gaat mee.

Ze gaan met de ondergrondse spoorweg steeds een stuk verder naar het Noorden, van Georgia, naar South Carolina, North Caroline, Tennessee en Indiana. In elke staat komt ze andere vormen van racisme tegen, nergens is ze echt veilig of thuis. Veel witte mensen helpen haar, anderen zien haar als de vleesgeworden verdorvenheid. Elk sprankje positiviteit wordt weer tenietgedaan en Cora verliest steeds meer vrienden.

Het boek geeft een, zo ver ik dat kan beoordelen, voor een roman vrij volledig beeld van het werk op de plantage en de behandeling van zwarten in het Amerika van de 19e eeuw als zij ontsnapten of vrij werden gemaakt. Een historie die ook veel verteld over hoe er tegenwoordig wordt gesproken over en aangekeken tegen racisme, thuis horen en wie er macht mag hebben. De angst voor de zwarte meerderheid zat er al goed in 200 jaar geleden en als we kijken naar onze huidige samenleving dan is dat nu nauwelijks anders. Ergens zitten we nog altijd vast op de plantage. 

 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten