Bernard Minier – Weerzin

Spannende Franse thriller met een aantal schoonheidsfoutjes

Weerzin is de vijfde thriller rondom inspecteur Martin Servaz van Bernard Minier en de eerste die ik las. Het is een mooie binnenkomer, omdat het een zaak bespreekt uit het begin van de carrière van Servaz. Als hij in 1993 als groentje binnenkomt bij de recherche neemt inspecteur Kowalski heb mee op sleeptouw en zijn eerste zaak is die van de twee communicanten. Twee meisjes in witte communiejurken die worden gevonden vastgebonden aan een boom met een kruis om de nek. Dit is precies een scène uit een boek van de bekende schrijver Erik Lang en de zusjes Amber en Alice waren groot fan van Lang...

In de eerste 170 bladzijden zet Minier een aardige who-dunnit neer met een onbevredigende uitkomst, is de man die schuld bekent wel de schuldige? Dan maken we een sprong van 25 jaar naar 2018, Servaz zit nog steeds bij de recherche en heeft het tot teamleider geschopt. Opnieuw wordt hij naar het huis van Erik Lang geroepen voor een moordonderzoek, zijn vrouw is bij een inbraak neergeslagen en vermoord door gifitige slangen haar te laten bijten. Hier begint de echte thriller, waarom is zijn vrouw vermoord? Waarom is het manuscript gestolen? Wie heeft hier eigenlijk de touwtjes in handen?

Ondanks dat het boek goed geschreven is en zeker het tweede deel erg spannend zit er in het tweede deel ook een grote ergernis van mij. Met voetnoten wordt verwezen naar de eerdere boeken die bij dezelfde uitgever zijn uitgekomen. Dat achterin de andere boeken staan zou meer dan genoeg moeten wezen. Ook de schrijver maakt een kleine faux-pas, excusez-le-mot 😉, in dit deel van het boek door angstdromen over een seriemoordenaar uit een eerder deel op te voeren, dit werkt vervreemdend en heeft geen toegevoegde waarde. Twee andere foutjes wil ik graag nog benoemen. Eerst, wat mij betreft is het vervormen van de naam Ambre in Amber erg jammer, je leest het boek ook voor de Franse cultuur en omgeving van Toulouse. Laat de naam van de hoofdpersonages dan s.v.p. in tact. Ten tweede, wat doet dat rare wolvenoog op de voorkant? Het heeft niets met het boek te maken. De originele cover vind ik veel mooier.

Sois, om op een positieve manier te eindigen. Heerlijk dat er weer een Franse thrillerschrijver vertaald wordt in het Nederlands. Net als Jean Christophe Grangé weet Bernard Minier de Franse samenleving goed neer te zetten (met al zijn klassenverschillen) en dit geeft toch een ander soort thriller dan in het egalitaire Scandinavië.