Naomi Alderman – De macht

Dystopisch boek over onze samenleving

In mijn interpretatie, is het grootste misverstand over ‘De macht’ van Naomi Alderman dat het over de toekomst gaat. Het boek gaat vooraf door een tweetal intrigerende brieven van ene ‘Neil’ aan ene ‘Naomi’. Daarin schrijft Neil dat hij een geschiedenisboek gaat schrijven met een nieuwe interpretatie van het gebeurde. In een wereld waarin vrouwen de macht hebben, is dit voor een man een gewaagde opdracht laat Naomi hem weten en daar begint het echt boek.

Jonge vrouwen komen erachter dat ze fysiek niet meer onder hoeven te doen voor mannen. Bij meiden wordt de ‘wrong’ geactiveerd, een orgaan bij het borstbeen dat zorgt voor elektrische pulsen die kunnen worden gebruikt op anderen. Overal in Amerika en in andere landen breken gevechten uit, tussen meiden onderling en tussen jongens en meisjes. Deze jonge meiden kunnen de ‘wrong’ bij andere meiden en bij vrouwen activeren. Op deze manier komt een machtsverandering op gang, vrouwen hoeven niet meer bang te zijn voor onderdrukkers, ze komen in opstand.

Tunde is een Nigeriaanse journalist die besluit om het verhaal van de machtsovername te gaan volgen. Hij maakt filmpjes van de revoltes in verschillende landen en plaatste deze op YouTube. Op die manier krijgt hij een groot publiek en gaat voor CNN en andere grote media werken. Zijn perspectief op de gebeurtenissen is het interessantst omdat hij als jonge man in de ‘oude wereld’ nog niet heel veel macht had en in de ‘nieuwe wereld’ open staat voor de veranderingen.

Het boek telt af (nog zeven jaar, nog zes jaar) en we zien de samenleving veranderen door de ogen van verschillende personages. Roxy, de maffiadochter, die het bedrijf van haar vader overneemt. Margot, burgemeester en later senator in de VS die de ultieme privaat-publieke samenwerking laat bloeien, haar dochter Jocelynn die haar kracht niet goed onder controle krijgt, Tunde, de journalist en Ally, een meisje dat denkt dat ze boodschappen van een hogere macht doorkrijgt en een grote schare volgelingen krijgt.

Het boek is heel modern geschreven (op een young adult achtige manier) en minder literair dan ik had verwacht. Het is bij tijd en wijlen ontzettend spannend en vooral heel erg maatschappijkritisch. Het laat zien hoe we bepaalde zaken in onze huidige samenleving accepteren die we in het boek afkeuren. Zoals het vervolgen van hele bevolkingsgroepen, huiselijk geweld (tegen vrouwen), dat vrouwen enkel onder begeleiding van een man naar buiten kunnen, het onder toezicht stellen van vrouwen (in het huwelijk en daarbuiten), publiek-private samenwerking en sektarisme.

Het vergde mij wel doorzettingsvermogen in de eerste 100 pagina’s om grip te krijgen op het boek. Het zijn veel personages, er gebeurt nog meer en veel dingen zjin niet duidelijk. Het mooie daarvan is, dat zelfs nu ik het boek al twee weken uit heb, ik nog steeds over het boek nadenk. Er nieuwe ideeën bij krijg en nieuwe interpretaties zie. Mijn grootste kritiekpunt is dat Alderman te veel in het boek heeft willen stoppen, te veel ‘schrijf-trucjes’, te veel onderwerpen, maar dat vergeef je haar als je het einde van het boek leest, met een tweede briefwisseling tussen Neil en Naomi.