Fabio Genovesi – Wat de golven brengen

Een roman over groot worden als dat niet makkelijk is

‘Wat de golven brengen’ is de tweede roman van Fabio Genovesi, en na ‘Vissen Voeren’ en echt grote roman, die hij schrijft over opgroeien in Italië. Deze keer bezien vanuit de ogen van Luna, een albino-meisje, dat opgroeit met haar moeder en broer en haar weg zoekt in het leven. Maar naast het leven van Luna en haar vriend Zjot, een wees uit Tsjernobyl, leren we Luna’s moeder Serena en hun leraar Sandro kennen. 

Het leven is niet gemakkelijk, voor geen van hun, maar waar buitenbeentjes Luna en Zjot het beste proberen te maken van het leven door hun fantasie te gebruiken lijken Sandro en Serena het bijna te hebben opgegeven. Serena weet niet meer wat ze met het leven aan moet nadat haar zoon Luca is doodgegaan bij het surfen en Sandro is 40+, invalleraar, thuiswonend en smoorverliefd op Serena. Hij bedenkt een plan om via Luna de liefde van haar moeder te winnen en dat gaat natuurlijk niet zoals gepland.

Wat ik elke keer weer prachtig vind, in al zijn treurigheid, is de uitzichtloosheid van het bestaan voor veel jongeren, en ondertussen al bijna niet meer jongeren, in Italië. De werkloosheid is er hoog, de lonen laag en er zijn weinig huisvestingsmogelijkheden waardoor vooral mannen op het platteland bij hun ouders blijven wonen en geen leven op kunnen bouwen. Dit zie je ook terug in de vorige roman van Genovesi, maar ook bijvoorbeeld in ‘Staal’ van Silvia Avallone. En ondanks die uitzichtloosheid is er altijd wel een lichtpuntje en in dit boek is dat de liefde. 

Genovesi heeft een prachtige roman geschreven waarin hij de meest onwaarschijnlijke dingen waarschijnlijk laat lijken. Want waarom zou Sandro niet een mega-paddenstoel vinden en die verkopen aan twee bejaarden? Waarom zou Luca niet vanuit de hemel cadeautjes naar zijn zusje sturen? Je voelt mee met de personages en kan alleen maar hopen dat niet al het geluk hun in de steek heeft gelaten. Het boek leest ontzettend makkelijk en het is een echte aanrader voor bij de kerstboom.

Hendrik Groen – Pogingen iets van het leven te maken

Hilariteit en treurnis in een Amsterdams verzorgingscomplex

Hendrik Groen is 83 en weet dat het einde nabij is. Niet dat hij nu zo nodig op stel en sprong dood hoeft te gaan, maar hij weet ook wel dat er al meer tijd achter hem ligt dan er voor hem ligt. Hij begint een dagboek om wat tegenwicht te bieden aan al het gezanik en gezeik dat hem normaal gesproken omringt in het bejaardentehuis (excuus: verzorgingscomplex).

Groen weet in een aantal rake woorden telkens het hart van een personage te beschrijven. De zeurende dames die eenzaam zijn en klagen over hun kwalen, de mannen die belaagd worden door het overschot aan vrouwen of kort gehouden door hun eigen vrouw, doodsbang om hun man kwijt te raken aan één van deze vrijgezelle oude besjes. Gelukkig is het niet enkel ellende in het huis. Met een aantal gelijkgezinden begint Hendrik de ‘OMANIDO’ club, wat staat voor oud-maar-niet-dood. En met dit clubje toen ze elke maand een leuk uitstapje van hun AOW.

Prachtig hoe de haat en nijd tussen de bewoners van het huis worden beschreven. Als ik iets heb geleerd van de jaren die ik bij mijn (ondertussen demente) oma heb doorgebracht is het dat er elkaar weinig gegund wordt. Waarom heeft die een lichtgewicht rollator en ik niet? En zo gaat het ook met de omanido-club, waarom maken zij uitstapjes en mogen wij niet meedoen? Zijn wij niet goed genoeg? Het verschilt niet veel van de middelbare school en de kliekjes die daar rondlopen. Alhoewel het boek om sommige punten wat langdradig is, is het toch erg leuk en niet erg om door te lezen.

De grote vraag blijft: wie heeft het geschreven, want het is een pseudoniem. Daar zullen we waarschijnlijk pas achter komen na één van de volgende delen, nog een maandje en dan is deel 2 te bewonderen in de boekhandel. Het geeft sowieso een inkijkje in hoe het leven van onze oudjes er voor staat.

Michiel Stroink - Exit

Een boek over weglopen en verdwalen

Abel Schreuder is hopeloos mislukt. Hij is mislukt als zoon, hij is mislukt als vriend en hij is mislukt in leven. Om te ontsnappen aan zijn leven stapt hij in de eerste de beste trein waar hij een kaartje voor kan krijgen en zo belandt hij uiteindelijk in Berlijn. Als je geen plannen hebt kom je andere mensen tegen die graag plannen voor zich laten maken en uiteindelijk altijd iemand die graag plannen voor andere maakt en dat is Jerry. Hij neemt Abel, die zich nu Daniël noemt, op sleeptouw met in zijn kielzog de Zweedse broer en zus Michael en Zoë en de Vlaamse Sofie. Ze feesten, verdwalen, denken na over het leven en proberen het te vergeten.

En zo kabbelt het boek van Stroink nog een tijdje door, in Berlijn wordt veel drugs gebruikt, lust bloeit op en wordt bekoelt, vriendschappen ontstaan en gaan kapot en ondertussen wordt het verhaal van drie generaties Schreuder vertelt. De vader van Abel en zijn grootvader zijn al net zo min geslaagd in het leven als hijzelf. Juist dit deel van het boek komt niet zo goed uit de verf. Wellicht dat het drie-generatie-verhaal als een soort van parodie moet worden gezien op de vele familiegeschiedenissen die op het moment verschijnen en gretig aftrek vinden, maar het is in het geval van Exit weinig gelukt. Alle drie de mannen proberen op hun eigen manier een ‘exit’ uit het leven te vinden, ‘waar is hier de nooduitgang’ zou Henk Westbroek zingen.

Het verhaal van Abel/Daniël wordt hierdoor afgewisseld met de verhalen van Karel (verliest alles met beleggen) en Willem (verliest alles met drank en gokken), allebei geen geweldige vaders waardoor je wel wat begrip krijgt voor het onbestemde waarin Abel zich bevindt. Al met al is ‘Exit’ een heel  aardig boek, het is goed geschreven en je leest er vlot doorheen, maar de echte diepgang mis ik. Het lijkt het zoveelste boek over het ‘reservaat Amsterdam’ waarin veel drugs en seks voorkomen en twintigers die niet weten wat ze moeten met het leven. De echt existentiële vragen worden helaas overgeslagen.

Cijfer: 7

Greet Ilegems – Hybrid: deel 1 de nieuwe wereld

Een bijzondere nieuwe wereld voor Young Adults

De nieuwe wereld is het eerste deel uit de nieuwe Vlaamse Young Adult serie Hybrid geschreven door Greet Ilegems. Amina is een jonge meid die opgroeit als dakloze wees in het arme en achtergestelde deel van het land. Haar leven verandert compleet als zij via een test toegang verkrijgt tot een Eliteschool. Het ministerie van gelijke kansen geeft elk jaar één beurs aan een kansarme student om daar opgeleid te worden. Als je de opleiding afrond kun je bij de meest begeerde bedrijven gaan werken en met een beetje geluk scoor je ook nog een echtgeno(o)t(e) van hetzelfde statuur.

Amina heeft echter een geheim, ze is anders dan de andere kinderen en als de anderen daar op hun laatste schoolreis achter komen maken ze haar leven tot een hel. Sociale uitsluiting, pesterijen, geweld, niets wordt geschuwd om haar klein te krijgen. Haar beste vriendin blijkt een relatie met haar vriendje te hebben en het is niet duidelijk wie ze nog kan vertrouwen.

Rondom dit ‘kostschooldrama’ bouwt Ilegems aan een nieuwe wereld, een wereld waarin de ongelijkheid veel groter is dan in onze eigen samenleving en waarin het verschil tussen arm en rijk al snel het verschil tussen dood en leven kan betekenen. Het is een realistische fantasiewereld die wel aan Harry Potter doet denken, het is duidelijk niet onze wereld, maar wel familiair.

Ilegems weet een dosis humor te combineren met een mooi gevoel voor detail en een prettige schrijfstijl. Het boek is goed opgebouwd en heeft voldoende vaart, wat niet altijd het geval is bij een eerste deel uit de serie. De emoties en gevoelens zijn (ook voor de wat volwassenere) lezer erg herkenbaar van de eigen middelbare schooltijd en door de korte hoofdstukken leest het boek lekker weg. Het boek begint wat kabbelend maar wordt al snel spannend waardoor je door blijft lezen. Ik kan dit boek dan ook van harte aanraden.

Clélie Avit – Ik ben er

Prachtig boek over de liefde en het leven

Elsa is in coma geraakt nadat ze onder een lawine terecht is gekomen. Haar knoop bleek niet strak genoeg en met haar liefde voor bergen en gletsjers is ze te lang onder de sneeuw terecht gekomen. We lezen mee met Elsa’s gedachten, over hoe blij ze is als de schoonmaakster langskomt met haar radio, hoe ze na 5 minuten niet meer naar haar zus luistert die vertelt over haar liefdesleven en hoe ze de relatie tussen haar vrienden analyseert die zo nu en dan op bezoek komen.

Maar dan wordt haar (vegetatieve) leventje onderbroken door Thibault. Thibault brengt zijn moeder twee keer per week naar het ziekenhuis om zijn broer op te zoeken, maar zelf is hij te boos om op bezoek te gaan. Op een dag loopt hij gedesoriënteerd en uitgeput Elsa’s kamer binnen en besluit daar even tot rust te komen. Ze bouwen een band op waarbij Thibault Elsa steeds beter leert kennen door gesprekken met de verpleegkundigen, haar familie en vrienden. Elsa raakt ook steeds meer gesteld op Thibault en zet al haar krachten in om hem te kunnen zien.

In ‘Ik ben er’ wordt verteld over de universele thema’s de liefde en het leven. Waar de achterkant er op lijkt te duiden dat het een wat onbeduidend romantisch verhaal kan zijn werd ik zeer positief verrast. Het verhaal leest als een trein en geeft een zeer interessante gedachtewereld weer van iemand die in coma ligt, of, zoals die gedachten zouden kunnen zijn. Daarnaast is het leven van Thibault, moeilijke relatie met zijn familie, kinderloos en tegelijkertijd peetvader interessant om te volgen. Er zit meer achter dan alleen twee mensen die in een onmogelijke situatie verliefd op elkaar worden en dat is knap gedaan.

Cijfer: 7