Franco Faggiani - Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween

 Waargebeurde fictie

Soms heb je van die verhalen die je bij blijven. Ik las “het jaar dat Shizo Kanakuri verdween” ergens
in de eerste lockdown. Volgens mijn Goodreads-account op 15 en 16 mei. Maar of dat helemaal klopt dat durf ik niet te zeggen. Al die tijd heeft het boek in mijn boekenkast gelegen, wachtend op een recensie. Maar al die tijd heeft het boek ook nog in mijn hoofd gezeten en dat is een goed teken.

Shizo Kanakuri is een Japanse jongen die goed lange afstanden kan rennen. Hij wordt getraind door een vreemde man aan de universiteit en opeens blijkt dat hij mee mag doen aan de Olympische Spelen van 1912 in Stockholm, Zweden. Hij krijgt daar tijdens de marathon een soort van black-out en loopt hem niet uit. Hij schaamt zich zo dat hij verdwijnt in de haven van Stockholm en daarna een soort van wereldreis maakt. Hij gaat bij het vreemdelingenlegioen, vrachtschip-lift weer naar Azië en zorgt daar een groot deel van zijn leven voor een boomgaard op een van de eilanden van Japan.

Het meest bizarre van dit hele verhaal is dat het een soort van waargebeurd is. Shisou Kanakuri is inderdaad in 1912 uitgezonden naar de marathon in Stockholm en is daar nooit gefinisht. Hij is daarna verdwenen totdat een reisjournalist zijn verhaal ontdekt, hem opzoekt en zijn verhaal bekend maakt. Faggiani las dit verhaal een keer in de krant en heeft het tot onderwerp van zijn boek gemaakt.

Het voelt vreemd een Italiaan die schrijft over een Japanse atleet die verdwijnt in Stockholm. Maar het verhaal is prachtig beschreven. Mooie details over de natuur en de innerlijke wereld van Shizo. De eenzaamheid van Shizo op dat eiland met die boomgaard. Het verdriet omdat hij zijn ouders nooit meer heeft gezien. Zelfs nu, 9 maanden later, denk ik nog wel eens aan het boek. En het fijne is, het tweede boek van Faggiani is net uitgekomen bij Signatuur. Ik ga het lezen, binnnkort, en verheug me nu al op de stilistische manier van schrijven.

 

Hilary Mantel – De spiegel en het licht

Uitzonderlijk lang en meeslepend verhaal

 Misschien was het niet mijn slimste zet om nadat ik eindelijk weer begonnen was met het schrijven van recensies deze pil ter hand te nemen om te lezen. Op de dag af drie maanden heb ik er in gelezen. Het was prachtig en langdradig, mooi en bloederig. Tijd om een punt te zetten achter de Cromwell-trilogie.

 Jaren hebben we moeten wachten op het derde deel uit de Cromwell-trilogie, de spiegel & het licht, het boek start met de laatste dag van het leven van Anna Boleyn in 1536 en eindigt met het overlijden van Thomas Cromwell in 1540, grootmeester van de koning, geheimzegelbeheerder, lid van het geheime kabinet en uiteindelijk graaf van Essex. Na ‘Wolf Hall’ in 2009 en ‘Het boek Henry’ in 2012 kwam op 20 mei 2020 dit laatste deel uit over het leven van één van de meest illustere politieke zwaargewichten uit het Tudor-tijdperk. Een totaal van 1241 bladzijden vol politieke intrige, internationale betrekkingen, liefde en liefdespolitiek en zeer veel onthoofdingen.

 Als Anna Boleyn het veld heeft geruimd trouwt koning Henry VIII met Jane Seymour en hij beloont Lord Cromwell hiervoor met steeds meer privileges, politieke macht en landgoederen. Een tijd lang kabbelt het boek door terwijl de koning en koningin elkaar het hof maken, Cromwell de buitenlandpolitiek probeert te regelen, zijn zoon gaat trouwen met de zus van de koningin en dan start het begin van het einde. Koningin Jane sterft na de geboorte van prins Edward en Henry is in diepe rouw. Als Cromwell een verstandshuwelijk voor hem arrangeert dat niet in vruchtbare aarde valt is dat het punt voor Cromwell’s vijanden om te starten met een plan om hem ten val te brengen.

 Tijdens het lezen werd ik regelmatig volledig opgenomen in deze 16^e-eeuwse wereld aan het Engelse hof. De omgangsvormen, de tegenstellingen daarin met Cromwell’s jeugd die de Engelse klassenmaatschappij goed uit laten komen en het feit dat hij onder andere daarom nooit volledig geaccepteerd wordt aan het hof. Toch merkte ik regelmatig ook dat ik me afvroeg of het nodig was om alles zo uitgebreid te beschrijven. Het eten, de tuinen, de reizen van de koning, de verschillende verbouwingen. Ik kon het boek makkelijk wegleggen en zo heb ik er ook drie maanden over gedaan. Heel lang dacht ik ook, dit wordt een 3-sterren boek, het is mooi, maar te traag en te langdradig. Tot het laatste deel waarin Cromwell’s einde aangekondigd wordt. Dat heb ik in één keer uitgelezen en is nog zo lang in mijn hoofd blijven zitten dat dit toch terecht een 4-sterren boek is.