Richard Russo – De geluksvogel

Is Hank wel een geluksvogel?

De hoofdpersonen van Russo zijn eigenlijk altijd een beetje sneue mannen. Daarom dat ik de titel ‘de geluksvogel’ eerst wat vreemd vond voor een boek van zijn hand. Al zou ik niet weten hoe je ‘Straight Man’ beter zou kunnen vertalen. Hank Deveraux de hoofdpersoon van het boek, is ook wel een beetje een geluksvogel, al valt zijn leven op zijn 50^e behoorlijk uit elkaar in de ruime week die we hem volgen in dit boek. Hij is voorzitter van de vakgroep Engels, een heerlijk zootje academisch ongeregeld die uit zijn op zijn ondergang als voorzitter. Als zijn vrouw voor het weekend vertrekt en voorspelt dat ze hem of in de gevangenis of in het ziekenhuis zal terugvinden gaat Hank er alles aan doen om die voorspelling uit te laten komen.

"Keglers ligt aan de andere kant van de spoorlijn, die het stadje keurig in tweeën deelt. Er is geen verkeerde kant van het spoor in Railton. Ook geen goede kant, De regel is dat hoe dichter je bij de spoorlijn komt, hoe slechter het wordt."

Er moeten bezuinigingen worden doorgevoerd op de universiteit en als er iemand niet goed op de hoogte is van alle politieke spelletjes is het Hank wel. Zijn vakgroep gelooft hem echter niet als hij zegt dat hij geen lijstje heeft gemaakt met de mensen die er als eerste uit zullen vliegen. In een vlaag van verstandsverbijstering dreigt hij elke dag een gans te doden uit de campusvijver tot hij zijn budget voor volgend jaar krijgt. Er volgt een mediacircus, hij wordt op het matje geroepen bij de decaan en de campusdirecteur en hij begrijpt er steeds minder van. Ook in zijn privéleven lijkt het geluk hem niet meer toe te lachen. Zijn vader, de échte schrijver Deveraux komt weer bij  hem in de stad wonen en Hank overdenkt zijn rare jeugd. Maar ook als vader doet hij het niet goed, zijn dochter Julie zit in de schulden en verpest haar huwelijk, en er is niets wat hij kan doen.

Zoals je begrijpt is dit weer een prachtige Russo-roman, sterk vergelijkbaar met Niemands Gek dat twee jaar geleden uitkwam bij Signatuur. Russo’s sterke punt is dat hij met vrij weinig gebeurtenissen heel veel kan neerzetten. Nu zit er meer actie in dit boek dan in Niemands Gek, maar dat is prima. Ook het academisch milieu is, sterk uitvergroot, heel herkenbaar. De tijdelijke contracten, wat telt er mee als publicatie, hoe wordt er omgegaan met spanningen binnen de vakgroep. Genieten. Zeer verdient krijgt Russo dan ook weer vijf sterren van mij.