Interessante
roman van Russo, maar niet zo goed als Niemands gek
Uitgeverij
Signatuur zet er vaart achter, in 2016 werd ‘Niemands gek’ van Richard Russo vertaald
en uitgegeven en in 2017 ‘Allemans gek’. Een heel ander boek, al is het een ‘tweede
deel’, maar hoe kan dat ook anders als het 23 jaar later is geschreven. Russo
zelf zegt dat een groot deel van de personages zeker Trump zou hebben gestemd
bij de afgelopen verkiezingen (zie boektrailer onderaan).
De eerste teleurstelling begint
gelijk, het duurt 37 pagina’s voor we iets te weten komen over wat er de
afgelopen plusminus vijftien jaar met Sully is gebeurd en 50 voordat we hem
zelf aan het woord krijgen. Langzaam wordt duidelijk dat Sully’s pech is
omgekeerd naar geluk. Hij heeft zijn laatste prutserperiode gehad, gewonnen met
de paardenraces, het huis van juffrouw Berryl geërfd en zijn zoon en kleinzoon
hebben de afgelopen jaren bij hem in de buurt gewoond. Maar nu veranderd alles,
Will gaat studeren, Peter verhuizen en Sully kwakkelt met zijn gezondheid. Zodra
je accepteert dat het boek vooral gaat over North Bath en over anderen en dat
Sully slechts één van de personages is verandert het boek in iets moois.
Eigenlijk is de hoofdpersoon in
dit boek Douglas Raymer, de agent die door Sully in ‘Niemands Gek’ zo ver werd
geprovoceerd dat hij zijn wapen afschoot en zonder te richten een raam
kapotschoot. Zijn geliefde wilde hem verlaten en op de dag dat ze wegging is ze
van de trap gevallen en overleden. Het kwelt hem dat hij niet weet wie de
minnaar van zijn geliefde is. Hier zie je Russo’s humor weer mooi terug, Raymer
heeft een garagedeuropener gevonden in de auto van zijn geliefde die niet van
hun is. Als hij de juiste garage vindt, dan vindt hij dus ook de man voor wie
zij hem wilde verlaten.
Alle personages uit het eerste
boek passeren de revue en een aantal zaken die onduidelijk bleven in het eerste
deel worden nu uitgewerkt. Zo blijkt de man van Ruth, de geliefde van Sully, al
die jaren van hun verhouding te hebben geweten, maar nu deze stil ligt zijn hij
en Sully vrienden geworden. Ook leren we Rub, zijn maatje, beter kennen. Russo
heeft nog één manier gevonden waarmee Sully zijn vriend kan blijven pesten.
Sully heeft nu een hond die hij ook Rub heeft genoemd wat voor een boel
verwarring en pesterijtjes zorgt.
De stijl is typisch Russo, lang
van stof, veel humor en het blijft small-town America. Anders dan bij ‘Niemands gek’ zijn de hoofdstukken hier veel korter, wat het wel makkelijker maakt om door
te lezen (in het eerste boek zijn de hoofdstukken gemiddeld 100 pagina’s lang)
en doordat ik de boeken na elkaar gelezen heb zitten alle personages nog vers
in het geheugen. Mooi ook hoe hij het verhaal nu cht af weet te ronden. Het
boek is een aanrader voor Russo-fans, maar het boek is niet zo goed als deel 1,
daar hebben meer schrijvers last van…
Boektrailer/interview Russo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten