Prachtig boek over vluchten en gezien worden
Nadat ik het eerste deel van ‘Ik zie je’ had gelezen (het
boek bestaat uit drie delen) dacht ik: weer een roman over eind-twintigers in
het reservaat Amsterdam. Net als die andere boeken (zoals bijvoorbeeld Exit van
Michiel Stroink) gaat het over de zoektocht naar de Zin van het leven en de
Liefde. Dat kennen we nu wel.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqj0mxCdgHeGkzfgL2IQYjSBDtnRtDURaw1NcAL51ZvhQDm41z3bgIPym_ixt_eDYX9JDS-4KRtbVBgSXfWbaeHiiAuU6vdGvvhOCHTu7Dzo0hAwgR5NqQBdWbpC8R94NDTSe2-eh-3cji/s200/kleyn.jpg)
Deze tegenstelling maakt hun relatie en het boek
interessant, zeker als er een kentering in hun relatie ontstaat doordat Lisa in
het ziekenhuis belandt. Daarna draaien de rollen om, Lisa is de rust zelve en
Fender moet op zoek naar wat hij echt wil in zijn leven naast Lisa. Deze
kentering wordt prachtig omschreven en stukje bij beetje kom je er achter wat
er met Lisa is gebeurd en welke impact dit op Fender heeft.
Kleyn kan goed schrijven en heeft een aangename
vertelstijl die er bij mij in resulteerde dat ik een echte verhaalstem in mijn
hoofd hoorde. En die stem herkende ik, al duurde het een tijd voordat ik de
flaptekst ‘waarin hij het eerste levensjaar van zijn zoontje beschrijft’
herkende, Kleyn schrijft namelijk columns voor de site Famme die ik altijd
lees. Ontzettend leuk om nu een boek van zijn hand te lezen. En net als bij
zijn columns kreeg ik ook nu kippevel bij de laatste bladzijden van het boek.
Nadat ik het had neergelegd, kon ik alleen nog maar een paar minuten naar de
cover kijken. Want uiteindelijk gaat het maar om één ding: zie je me? Ik zie
je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten