Emma Cline - De meisjes

Interessant debuut over hoe jezelf zoeken kan leiden tot jezelf kwijtraken

‘De meisjes’ is het hype-debuut van Emma Cline, de grote vraag die dan ook centraal stond in de Hebban Leesclub was of het een terechte hype was of niet. Ik ben in ieder geval blij dat ik het gelezen heb, al zaten er wel nog wat schoonheidsfoutjes in.

Evie is 14 en voelt zich compleet niet op haar plaats in dit leven, het zijn de jaren zestig in de Verenigde Staten en terwijl haar ouders gebruik maken van de nieuw verworven seksuele vrijheden probeert Evie zichzelf te vinden en geliefd te worden. Nadat de broer van haar beste vriendin Connie het dorp ontvlucht en Connie haar niet meer als vriendin wil besluit ze toenadering te zoeken tot Suzanne. Een meisje van 17 dat ze een keer in het park heeft gezien. Evie is helemaal weg van Suzanne en heeft alles voor haar over. Suzanne blijkt bij een sekte te zitten en Evie gaat steeds vaker mee naar Russel en zijn meisjes. Een sekte die draait om verering van Russel, die slechte liedjes schrijft, samen drugs gebruiken en gezamenlijke bezittingen. Maar terwijl ze zichzelf zoekt en achter Suzanne aanloopt, lijkt ze zichzelf juist steeds meer kwijt te raken.

Het duurde even voor ik het boek kon waarderen. Het wordt geschreven vanuit de volwassen Evie die terugkijkt op wie ze toen was en hoe alles ‘zo’ mis had kunnen lopen. Pas toen ik een interview met haar in de Volkskrant las en begreep dat het verhaal losjes gebaseerd was op het verhaal van Charles Manson. Ze wil beschrijven hoe het mogelijk is dat jonge vrouwen, meisjes eigenlijk nog, zich mee laten zuigen in zo’n sekte en tot gruwelijke daden in staat zijn. 

Het volwassen perspectief in het boek voegt jammer genoeg weinig toe, Evie lijkt weinig geleerd te hebben van vroeger, maar haar gesprekken met het meisje met wie ze 24 uur in een huisje zit laat zien dat er weinig veranderd is voor jonge vrouwen. Jonge vrouwen worden niet serieus genomen, soms niet genoeg geliefd en ze nemen vooral elkaar continu de maat, waardoor ze zichzelf en elkaar ondermijnen. En dat is een mooie boodschap voor de opgroeiende generaties, dit boek zou wat mij betreft goed passen op een leeslijst Engels, je kan er een prachtig boekverslag over schrijven. 

Maar als Cline’s grootste fout is dat het volwassen perspectief nog wat meer uitgewerkt had mogen worden, dan kan ik haar dat zeer goed vergeven. Het boek is verassend licht geschreven, de lange hoofdstukken nodigen uit tot doorlezen en het boek maakt echt indruk bij het lezen. En de vraag blijft, zal Evie mee doen aan ‘het gruwelijke’ waar het hele boek naar verwezen wordt en als ze het niet doet, waarom dan niet.