Astrid Harrewijn – Drie vrienden, een huis (en een klusjesman)

Heerlijk niets-aan-de-hand boek

Noor (35) verhuist naar Amsterdam om twee jaar bij het Van Gogh Museum te kunnen gaan werken en laat daar haar ouders en vriend voor achter in de buurt van Maastricht. Na een paar maanden in een pijpenla te hebben gewoond krijgt ze het voorstel om samen met haar zusje Kiki (31) en studievriend Joost (41) in een oud pand aan de Heregracht te gaan wonen. Daar delen ze lief en leed, leren ze om te gaan met verdriet en op zoek te gaan (of juist niet) naar geluk. Ondertussen stuit Noor op een groot geheim in het Van Gogh Museum wat ze niet met haar huisgenoten kan delen, want de huisregel is: geen werk als we thuis zijn!      

Met een gezonde dosis scepsis over het label ‘roman’ begon ik aan ‘Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) van Astrid Harrewijn en ik moet zeggen dat ik genoten heb. Het boek is duidelijk meer dan alleen chicklit wat je onder andere merkt aan het verassende karakter van het boek, niet iedere mogelijke liefdesrelatie wordt uitgebuit en de personages zijn het begin-twintiger tijdperk ontgroeid. Daarnaast weet Harrewijn een leuk inkijkje te geven in hoe het er in de museumwereld aan toe gaat (of aan toe kan gaan).

Harrewijn heeft een prettige en makkelijke schrijfstijl waardoor je door het boek heenvliegt. De personages zijn onderhoudend en hebben voor het type boek voldoende diepgang waardoor je je goed in kan leven in hun leven en keuzen. Het allerleukst is misschien wel dat er een vervolg gaat komen op dit boek, ik ben nu al benieuwd.

Guadalupe Nettel – na de winter

Een grootse roman vol treurigheid en hoop

In ‘Na de Winter’ volgen we in afwisselende hoofdstukken het verhaal van de Mexicaanse Cecilia die in Parijs literatuurwetenschappen gaat studeren en de Cubaanse Claudio die in New York als redacteur werkt. Allebei hebben ze een licht-depressieve aard waarbij ze zich terugtrekken in hun eigen wereld. Cecilia’s wereld wordt opengebroken door haar buurman Tom, net als zij gefascineerd door de doden die hun overburen zijn op begraafplaats Père-Lachaise.  Als Tom verdwijnt, lijkt ook zij te verdwijnen.

De ontmoeting met Claudio is een lichtpuntje dat helaas niet kan blijven. Ondanks een krachtige eerste ontmoeting blijken ze zich niet volledig aan elkaar te kunnen geven. Hun verhalen lopen weer uit elkaar waarbij ze elk een nieuwe winter vol tegenslag, treurigheid en vlagen van hoop en liefde door moeten komen.

“En dat zij, de kinderen, beter dan wie ook in staat waren hen niet zozeer tot de vergetelheid te veroordelen als wel onze levenslust te vernieuwen, ondanks hun schrijnende afwezigheid.”

Nettel is een Latijns-Amerikaanse schrijfster die de verwachtingen helemaal waar maakt. Ze schrijft licht en makkelijk over zware onderwerpen, waarbij ze een verhaal over ziekte, verdriet en heimwee combineert met humor en perfecte zinnen. Menigmaal heb ik het boek even weg moeten leggen, nadenken over wat en hoe ze het heeft geschreven of moest ik gewoon een paar zinnen hardop zeggen, omdat ze in al hun eenvoud zo prachtig zijn.

Nettel sluit hierbij aan bij een rij indrukwekkende auteurs die bij Signatuur in vertaling zijn verschenen. De schrijfstijl is typisch Zuid/Midden-Amerikaans, zoals we die ook terugzien bij bijvoorbeeld  Sergio Alvarez en Juan Gabriel Vásquez, lichtvoetig en raak. En het mooie is dat ze toch weet af te sluiten met een beetje hoop, want ondanks alle heimwee en verlies, het leven gaat door. Ik heb er normaal een hekel aan, maar dit is voor mij nu al het beste boek van 2016, of met terugwerkende kracht: het beste boek dat ik de afgelopen 12 maanden heb gelezen.