Recensie Richard Russo - Schadevolle Jaren

Russo is een meesterverteller

‘Tot mijn zesde dacht ik aan mijn vader zoals ik dacht aan ‘onze vader, die in de hemelen zijt’, wiens bestaan een vaststaand gegeven was, maar die in de praktijk afwezig en dus irrelevant was’. Deze zin geeft zo mooi aan waar het boek over gaat en hoe Russo schrijft dat ik hem te pas en te onpas heb gequote tegen vrienden en familie. Schadevolle jaren schreef Russo 15 jaar voordat hij de Pulitzer Prijs kreeg voor Empire Falls, maar voor mij zijn de boeken van hetzelfde hoge niveau.

Schadevolle jaren gaat over Ned of Sam’s zoon zoals hij vaak wordt genoemd en over de relatie die hij met zijn ouders en het dorp Mohawk heeft. Ned’s vader is een vrije ziel die nadat hij heeft meegevochten in de oorlog (en misschien ook wel daarvoor) niet kan aarden in het gezinsleven, daarom wordt Ned opgevoed door zijn moeder. Als zijn moeder een zenuwinstorting krijgt en zich langzaam maar zeker afsluit van de wereld, gaat hij bij zijn vader wonen die hij voor zijn 10^e eigenlijk niet kende. Bij zijn vader komt hij in een heel nieuwe wereld terecht met mensen die Boom, stomkop, nulletje en De Dunne heten. Zijn vader is een vrolijke gokkende alcoholist als hij werk heeft en een chagrijnige gokkende alcoholist als het winter wordt en hij geen werk in de wegenbouw meer heeft. We zien hoe Ned probeert een relatie op te bouwen met zijn vader, hoe hij niet als zijn vader wil zijn, hoe ze open tegen elkaar zijn en hoe ze zaken voor elkaar geheim (proberen) te houden. We zien Ned opgroeien tot een man waarvan hij zichzelf afvraagt of hij is wie hij wil zijn. 

Russo wordt zo langzamerhand echt mijn lievelingschrijver. De manier waarop hij de gevoelens en gedachten van zijn personages neerzet is meesterlijk. Je hebt echt het gevoel dat je meekijkt in de ziel van de opgroeiende Ned, zonder dat de details vervelend worden, wat bij andere schrijvers in het genre nog wel eens gebeurd. De details zijn juist vaak datgene wat het boek zo mooi maakt. Geen grootse meeslepende verhalen maar het leed van een gezin en van een gemeenschap in ‘small-town’ Amerika. Ik hoop dat de vier boeken die nog niet naar het Nederlands vertaald zijn dat wel snel zullen worden.

Recensie Casey Hill - Taboe

Dit boek is aardig, maar echt geen Reichs of Slaughter

Het allereerste BUZZZ-club boek dat ik mag recenseren, hartstikke leuk! De eerste vijftig bladzijdes van Taboe vallen alleen wat tegen. Alhoewel, de eerst vijf bladzijden zijn heel goed, daarna wordt het minder. Hill probeert te veel personages tegelijk te introduceren en vooral het personage Kennedy is wat mij betreft wat vlak en ongeloofwaardig. Ook de schrijfstijl is duidelijk even wennen. De zinnen zijn relatief kort en het verhaal komt wat simpel over. Gelukkig heb ik doorgelezen, want het boek wordt een stuk beter.

Het verhaal gaat over de Amerikaanse Reilly Steel die van Ierse afkomst is. Zij is als forensisch onderzoeker naar Dublin gehaald om het Ierse forensisch instituut de nieuwe eeuw in te trekken. Zij heeft deze positie ook aangenomen om dichter bij haar vader te zijn, die na het verlies van zijn andere dochter zwaar aan de drank is geraakt en terug naar Ierland is verhuisd. Daar werkt zij met een oud chagrijnig hoofd van de afdeling en veel jonge nieuwe mensen die het vak willen leren. De eerste grote moord die zij doet betreft een jonge man en vrouw die samen gevonden worden in bed, onder het bloed, de man heeft letterlijk zijn hoofd verloren, zodat hij ook niet makkelijk te identificeren is. Uiteraard lukt het Steel om de man te identificeren en helpt het forensisch bewijs de zaak verder. Er worden een aantal moorden gepleegd die met Freud van doen hebben en de taboes die hij beschreef…

De vele squinterns die opgeleid moeten worden zijn een deel van het (schrijf)probleem, het zijn er te veel, gelukkig wordt later de nadruk gelegd op twee van hun. Dit probleem komt wel vaker voor bij ‘debuten’ al is het niet duidelijk of dit mogelijk een serie wordt, maar sommige schrijvers lossen dit beter op dan anderen. De opbouw van het boek is redelijk, de spanning wordt aan het eind flink opgevoerd en er zitten twee leuke plotwendingen in. Het boek is daarmee beter dan wat ik er van verwacht had (twee sterren op crimezone), maar het kan absoluut niet vergeleken worden met Kathy Reichs en Karen Slaughter, zoals op de achterkant wordt vermeld.