Jackie van Laren – Zin. Mijn maand met Q

Zomerse chicklit

Nina (Nierika-Namasté) wil iets heel anders met haar leven gaan doen en dus solliciteert ze als hippiedochter uit Villa Kakelbont voor de functie van Personal Assistent bij Q, de populairste Nederlandse DJ van dit moment. Ze wordt aangenomen en krijgt een maand proeftijd en die proeftijd bestaat uit, zijn mail bijhouden, eten en drinken regelen, meewerken aan events en heel veel seks met Q. Want Q is een muziekgod met een ‘big appetite’. Waar Q vooral uit is op casual seks om de muzikale flow los te maken lijkt Nina iets in hem te ontdooien wat lang bevroren is geweest. Samen ontdekken ze hoe mooi het leven en seks kan zijn als je elkaar echt lief vindt en echt kent. Ondertussen vliegen ze voor sets de hele wereld over en helpt Nina samen met Taco en Caroline met de ‘moonbeam’ het grote DJ event bij maanlicht waar de hele wereld nog weken over zal spreken.

Ondanks mijn eerste terughoudendheid tegenover het boek, er staat roman op maar het is eerder een moderne kasteelroman dan een literair hoogstandje, heb ik dit boek met veel plezier gelezen. Van Laren schrijft met humor over de DJ wereld en weet haar personages goed neer te zetten. IJskonijn Caroline blijkt bij nader inzien toch gevoel te hebben en Taco ontpopt zich tot echte vriend. Het verhaal krijgt zelfs flink wat vaart als aan het eind alles in het honderd lijkt te lopen met de moonbeam.

Daardoor is dit een prima vakantieboek, even lekker ontspannen en lezen. Het is wat jammer dat het verhaal niet echt goed afgerond wordt maar gelijk naar deel 2 verwijst, ik denk dat een echt goede trilogie bestaat uit boeken die goed op zichzelf gelezen kunnen worden. Maar dacht ik halverwege nog dat ik nu wel weer genoeg chicklit had gelezen voor dit jaar, nu het boek uit is denk ik, misschien dat ik deel 2 wel uit de bieb haal.

Lola Lafon – De kleine Roemeense die nooit glimlachte

Bijzonder vertelstijl en een interessant verhaal

Lola Lafon (1975) is een Europese schrijfster met Frans-Russisch-Poolse achtergrond. Ze is opgegroeid in Boekarest en kan daardoor een geloofwaardige inkijk bieden in het leven in Roemenië tijdens en vlak na Ceauşescu. Ze doet dit aan de hand van het levensverhaal van Nadia Comăneci  in een voor mij nieuwe vertelstijl: ze laat de hoofdpersoon fictief commentaar geven op haar schrijven. Dit is even wennen, leuk en soms wat te veel van het goede.

Iedereen kent de beelden wel (en kijk anders even op YouTube) van Nadia Comăneci  die op de Olympische Spelen in 1976 de eerste 10,0 in de geschiedenis haalt op de brug. Ze wint ook de balk en de meerkamp dat jaar. Maar aan dat succes gaat een lange weg van trainingen vooraf en die beschrijft Lafon oefening voor oefening aan ons. Ze beschrijft de ontberingen, de lange dagen, het weinige eten, het communistisch klimaat, maar ook de successen en de uitstapjes naar het buitenland die Nadia en haar mede-turnsters maken.

De commentaren die de fictieve volwassen Nadia geeft op de beschrijvingen van haar leven geven een mooi tegenwicht. Niet alles was volgens Nadia zo erg als het leek of in de media beschreven werd, sommige dingen waren echter erger. Vooral het ‘vrouw’ worden, het verlies van het kleine 14-jarige elfje op de volgende Olympische Spelen en de rol die de (buitenlandse) media daarin speelden. Over sommige stukken uit haar leven is weinig bekend, die heeft Lafon zo goed mogelijk geprobeerd in te vullen aan de hand van, hopelijk niet-fictief, bronnenonderzoek en veel fantasie.

‘De kleine Roemeense die nooit glimlachte’ is een prachtig boek over alles wat je maar kan meemaken in het leven, zeker als je opgroeit als kleine succesvolle turnster in een communist regime. Het geeft een tijdsbeeld en een levensverhaal, en dat Lafon soms wat vermoeit, vergeef je haar gelijk. Ik bleef echter met één vraag zitten: waarom is er voor gekozen om de kleine communiste uit de oorspronkelijke titel ‘Le Petite Communiste qui ne souriait jamais’ te vertalen met de kleine Roemeense. Maar die vraag is niet aan Lafon om te beantwoorden.

Sander van Leeuwen – Geen Applaus Voordat Ik Leef

Een mooi en somber verhaal

Thomas is 24, afgestudeerd psycholoog, samenwonen met Eva en heeft geen idee wat hij met zijn leven aan moet. Na zijn afstuderen komt Thomas terecht in een soort van lethargie die velen van mijn generatie bekend voor zal komen. De economische crisis heeft toegeslagen, voor elke baan zijn er tot wel zeshonderd kandidaten en eigenlijk weet je helemaal niet wat je nu eigenlijk wilt.

Thomas blijft hangen in deze lethargie, komt niet voor elf uur zijn bed uit, maak ’s avonds basisscholen schoon en probeert grip te krijgen op zijn leven, zijn ouders en zijn vriendin. Niets lijkt hem uit deze situatie te krijgen tot hij een brief krijgt van Anna. Anna is 18 en woont in Schotland en het gaat niet goed met haar. Ze weet niet wat ze wil met haar leven en is depressief, dat doet Thomas aan zichzelf denken en aan zijn beste vriend Frank die een aantal jaren eerder zelfmoord pleegde. Maar deze keer wil hij wel van invloed zijn, op zijn eigen leven en op Anna’s leven dus hij schrijft haar terug.

‘Geen applaus voordat ik leef’ is een mooi en helder geschreven boek dat raakt aan onze tijdgeest en aan de problemen van de huidige generatie. Een studie afronden is niet meer genoeg om aan het werk te raken en doordat de studies steeds algemener worden is het voor mensen als Thomas ook niet duidelijk wat hij dan überhaupt wil gaan doen.  De sfeer in het boek is daardoor erg somber, en dat is mooi maar ook beklemmend. Je wilt wel tegen Thomas schreeuwen dat hij IETS moet gaan doen, dat hij zijn bed UIT moet komen, maar de enige die invloed op hem heeft is Anna.

Ik vind het erg mooi hoe Van Leeuwen Thomas weet aan te sporen toch wat te doen met zijn leven en, zonder te veel weg te geven, hoe hij Anna wel en tegelijkertijd niet kan helpen. Want uiteindelijk moeten we allemaal ons zelf helpen. Met een mooie ontknoping van het verhaal van Thomas en Anna leg je het boek toch tevreden naast je neer.

Caroline Kepnes – JIJ

 

JIJ kan wel eens een nieuwe klassieker worden

JIJ is een boek dat met hoofdletters geschreven moet worden, het gaat namelijk alleen maar over JOU Guinevere Beck en toch is Beck niet de hoofdpersoon. Het verhaal wordt verteld door Joe Goldberg, verkoper in het kleine en enigszins obscure boekwinkeltje Mooney Rare and Used. Joe houdt van boeken maar nog meer houdt hij van het meisje dat zich Beck noemt en op een dag Wanhopige Personages en Impossible Vacation koopt, terwijl de rest van de wereld de nieuwe Dan Brown haalt.

Hij kan haar maar niet uit zijn hoofd zetten en volgt haar overal. Tot hij haar dronken in de metro vindt en naar huis brengt en haar telefoon niet teruggeeft als ze die laat liggen in de taxi. Met die telefoon heeft hij toegang tot haar hele leven. Want zoals bijna iedereen heeft ze twitter, facebook en haar mail op haar telefoon geladen en zo kan Joe alles meelezen, zelfs de mailtjes die ze niet verstuurt. Als dank voor het thuisbrengen krijgt hij van haar een Italiaanse versie van The Da Vinci Code en dit boek zal nog een grote rol spelen in de rest van het boek.

Mooier kan het haast niet, een boek dat speelt in een boekwinkel en waarin boeken een grote rol spelen. Want niet alleen Joe houdt van boeken, ook Beck, schrijfster in de dop, leest graag en veel. Soms doet het denken aan Notting Hill maar dan de gestoorde versie. Joe is namelijk echt ziek in zijn hoofd, compleet geobsedeerd door het meisje van zijn keuze en hij doet alles waarvan hij denkt dat het goed voor haar is of fijn voor haar. Deze stalker van het eerste uur denkt alles tot in de puntjes uit en heeft een geluidsdichte boekenkelder tot zijn beschikking.

Hierdoor is JIJ verschrikkelijk spannend, je weet dat het alleen maar slecht af kan lopen en dan gaat het soms nog een stukje slechter met de wereld. Want niet alleen Joe is gestoord, ook Beck, hyperseksueel, compulsief en met daddy-issues houdt zich niet aan de sociale conventies. Het is wel even wennen, een boek dat helemaal vanuit de hoofdpersoon is geschreven, maar na een bladzijde of dertig zit je er zo in dat het niet meer opvalt of stoort. Daarbij is het boek ontzettend goed geschreven, ik had geen één zin die ik anders zou doen en doordat het hele verhaal verteld is vanuit Joe ga je meeleven met deze psychopaat.

Lezen: JIJ

Cijfer: 9,5

Joachim Meyerhoff - Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest

Indrukwekkende roman over het opgroeien

Als je denkt dat je een rare familie hebt, leer dan de familie van Josse kennen. Zijn ouders zijn psychiater en psycholoog en ze wonen met Josse en zijn twee oudere broers op het terrein van een psychiatrische jeugdinrichting: De Hesterberg.  Hij wordt zijn hele leven al omringd door patiënten met allerlei mentale en fysieke handicaps en met een aantal sluit hij een vriendschap voor het leven.

Meyerhoff vertelt hoe het gezin opgroeit en laat erg mooi zien hoe je als kind je ouders volwassen ziet worden doordat je zelf groter wordt. Langzaam wordt duidelijk dat zijn vader ambivalent is, hij is er een meester in om zich theoretisch volledig te scholen in een onderwerp en er in de praktijk niets van te bakken. In de meeste gevallen doet moeder het praktische werk en zet door waar haar man het laat afweten. Zo komen er gaten en scheuren in het perfecte plaatje van zijn ouders.

Deze nieuwste roman van Signatuur is heerlijk licht geschreven, verteld vanuit het perspectief van een kleine jongen die langzaam een twintiger wordt en met sprongen voor- en achteruit door de tijd waardoor er verassende wendingen komen in het beeld dat je hebt van de familie. Als een rode draad door het verhaal loopt de liefde van het gezin voor de hond, een heerlijke lobbes die behoorlijk fel kan zijn tegen buitenstaanders en als het leven van de hond op zijn einde komt, is het boek ook bijna uit.

Veel ‘coming-of-age’ romans hebben het probleem dat ze vrij plotseling stoppen. De hoofdpersoon is volwassen, verlaat het ouderlijk huis of sticht een nieuw gezin en het boek is afgelopen terwijl ik me nog afvraag wat er verder nog gaat gebeuren. Dat is bij Meyerhoff niet het geval, hij laat zien dat het einde van de jeugd eigenlijk alleen plaatsvindt bij het afscheid

van één van je ouders, dan is het gezin echt niet meer compleet en is je jeugd echt voorbij. Hierdoor sla je met een weemoedige zucht het boek dicht en hoop je dat alles goed komt met Josse.

Cijfer: 9