Lekkere
lees-weg-roman
Magische Regels gaat over de drie Owens-kinderen: Frances,
Bridget en Vincent. Ze komen er in hun jeugd achter dat ze anders zijn dan andere
kinderen, ze zijn graag alleen, omringen zich met dieren en kunnen dingen verplaatsen
met hun gedachten. Ze komen er écht achter dat ze anders zijn als Frances op
haar 17e verjaardag een uitnodiging krijgt van tante Isabelle om op
het platteland van Massachutes de zomer door te brengen.
Ze gaan met zijn drieën en worden ingewijd in het geheim van
de familie Owens. Ze zijn heksen en hebben zich dus aan belangrijke regels te
houden waaronder: schaad geen anderen. Frances en Bridget leren hoe ze de
familiezeep moeten maken die je huid jaren jonger lijkt te maken en langzaam
komen ze achter de manieren waarop ze andere mensen kunnen helpen, met kinderziektes,
ontrouwe echtgenoten en stress. Als de zomer voorbij is keren ze vol heimwee
terug naar hun ouders in New York. Ze worden ook ingewijd in de Owens-vloek:
iedereen die je liefhebt zult je verliezen. Bridget en Frances besluiten daarom
om nooit verliefd te worden, een onmogelijke beloften voor twee tienermeisjes."Na het afluisteren had Franny besloten dat magie niet zo heel veel verschilde van wetenschap. Beide zochten naar betekenis waaar die er niet was, naar licht in de duisternis, naar antwoorden op vragen die voor stervelingen te moeilijk te bevatten waren. (Hoffman, 2019, p. 31)"
Magische regels leest prettig weg, maar maakt de belofte
niet helemaal waar. Op de achterflap wordt verwezen naar de historische context
van de eerste heksenvervolging en ik ben altijd fan van het verweven van fictie
met historie. In dit boek is het historisch laagje echter heel erg dun. Het geeft
een klein beetje achtergrond maar verder is het een makkelijke roman met weinig
diepgang.
Aan het eind van het boek maakt Hoffman wat mij betreft een
fout door in één keer twintig jaar over te slaan om het verhaal rond te maken.
Hierdoor voelt het verhaal als gehaast afgesloten, een open einde was misschien
beter geweest. Gelukkig trapt Hoffman niet in de val om een eind-goed-al-goed
einde te maken. Hierdoor geef ik het boek toch nog drie sterren. Met andere
verwachtingen dan die de achterkant wekt is het een prima boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten