Eigenzinnige Franse thriller
Het is ondertussen best afgezaagd om een
moord/verdwijning/misdaad uit het verleden te nemen en daar dertig jaar later
in het ‘nu’ mee verder te gaan. Toch is dit Destombes erg goed gelukt in ‘het
dubbele geheim van de familie Lessage’. In 1989 verdwijnt de tweeling Raphaël
en Solène uit een klein dorpje, niemand weet wat er gebeurd is, zijn ze
weggelopen of ontvoerd? Na drie maanden wordt Solène dood gevonden op het
kerkhof in een witte jurk en met een bloemenkrans in het haar. Kapitein Jean
Wimez heeft de zaak nooit kunnen laten rusten, net als Victor, de vader van de
tweeling.
Als in 2018 opnieuw twee kinderen verdwijnen uit het dorp
gaat inspecteur Fabregas op zoek naar de verbanden tussen de twee zaken. De
kinderen zijn van dezelfde basisschool, ze komen uit hetzelfde dorp, maar het is
geen tweeling. Langzaam maar zeker probeert Fabregas de sporten te volgen die
moeten leiden naar de ontvoerder, maar is deze hetzelfde als dertig jaar
geleden?
Ik vond ‘het dubbele geheim van de familie Lessage’ een
onverwacht goed boek. Destombes weet de lezer steeds weer op een andere gedachte
en andere verdachte te brengen en onthult steeds net genoeg van het verleden om
als lezer mee te kunnen speuren. Het is ook leuk om weer eens een Franse
thriller te lezen, de verhoudingen binnen de politie zijn meer hiërarchisch en
de omgeving is anders dan anders. Het boek bestaat uit veel korte hoofdstukken
en is daarmee sterk in zijn simpliciteit. Niet te veel personages, een duidelijke
tijdslijn en veel vaart zijn goede eigenschappen voor een thriller. Als er een
punt van kritiek is, dan is het dat de afwikkeling van de zaak net wat lang
duurt. Maar dat mag de pret niet drukken. Welverdiende 4 sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten