Magisch-realistische vertelling over vluchten
Als Nadia en Saïd elkaar bij een business cursus ontmoeten weten
ze nog niet wat hun gaat verbinden. Nadia een stoere moderne vrouw met een
eigen huis en een motor. Ze vindt haar zelfstandigheid
belangrijk, te belangrijk voor de potentiële liefde. Saïd is wat traditioneler
en weet gelijk dat Nadia de mooiste vrouw is die hij ooit heeft ontmoet. Hij
doet zijn best om haar steeds vaker te zien en beginnen een relatie op het
dakterras van haar huis.
Door de toenemende spanningen in de stad waar ze wonen en de
dood van Saïds moeder besluiten Nadia en Saïd dat het beter is bij elkaar te
gaan wonen en wellicht op een dag te gaan trouwen. Als het te gevaarlijk wordt
besluiten ze een mensensmokkelaar te betalen voor een deur, een exit, naar een
betere wereld in het Westen. In het Westen blijken er ook spanningen te zijn en
fundamentalisten en gebrek.
Hamid toont in ‘Exit West’ het verhaal van twee
vluchtelingen en van de Westerse samenleving die aan het verstrakken is. Er is
geen ruimte voor vluchtelingen in het Westen en dat leidt tot spanningen,
gewelddadige uitbarstingen en de hulp van soms onwaarschijnlijke mensen. Het
vertelt ook het verhaal van de spanning op het gezin en de relatie die ontstaat
als je vlucht. Hoe je als twee individuen neerkomt in een nieuwe samenleving en
daar allebei je plek moet zien te vinden zowel alleen als samen.
Bijzonder is Hamids schrijfstijl. Hij schrijft soms zinnen
die een halve bladzijde beslaan en toch goed leesbaar zijn. Hij vertelt ook
heel veel door te laten zien wat er gebeurd, zonder alles verder te willen verklaren.
Hierdoor doet het me qua stijl erg aan Richard Russo denken. Bevreemdend in het
boek zijn de uitstapjes naar willekeurige andere mensen, soms ‘autochtonen’ met
een klein los verhaal in het grote verhaal. Over de vrouw in San Francisco die
haar buurt helemaal heeft zien veranderen in een leven tijd of over de zwarte
man die uit een kast stapt in een slaapkamer in Australië en door het raam
verdwijnt. Hierdoor krijgt het boek een magisch-realistische uitstraling,
zonder helemaal zweverig te worden.
Toch wringt er ook nog iets in het boek. Het is, bij vlagen,
te zoetsappig, te makkelijk. De confrontaties tussen Nadia en Saïd blijven heel
kalm, nergens zien we hun echt uit hun slof schieten of ongemakkelijke ruzies. Met
een beetje meer ongemak kan de Man Booker Prize Hamid de volgende keer toch
niet meer ontgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten