Daniel Cole – Marionet

Tweede deel slaat de plank mis

Marionet is het tweede boek van Daniel Cole, de bewierrookte auteur van het boek Ragdoll, en het slaat de plank behoorlijk mis. Het lijkt er op dat Cole heeft willen voortbouwen op het succes van Ragdoll, maar daardoor niet genoeg heeft nagedacht over de leesbaarheid van zijn tweede boek.

Ik heb Ragdoll vorig jaar zomer gelezen en begon deze herfst vol spanning aan Marionet. Het boek lag al enkele weken op de plank en het heeft hetzelfde aantrekkelijke uiterlijk als Ragdoll. Een ‘gelijmde’ rug met draden die door de rug en het boek heenlopen.  Dit was bij Ragdoll erg toepasselijk aangezien er daar mensenlichamen aan elkaar genaaid werden om een ‘Lappenpop’ te maken. Marionet sloeg echter gelijk dood bij mij. Ik had geen idee meer hoe de personages zich tegen elkaar verhielden, was vergeten wat er met Fawkes was gebeurd en tastte dus behoorlijk in het duister. Waar andere auteurs zich schuldig maken aan ‘over telling’ om nieuwe mensen bij een serie te betrekken, is 

hier sprake van het tegenovergestelde.

Marionet heeft op de achterkant staan ‘slaat de ragdoll killer opnieuw toe?’. Het is leuk bedacht dat de nieuwe moordenaar zich geïnspireerd zou voelen door de moordenaar uit het vorige boek, maar het waarom wordt slecht uitgewerkt. Baxter wordt naar de VS gestuurd omdat er zowel in het VK als in de VS soortgelijke moorden worden gepleegd en niemand ziet de link. Ze heeft een onbetrouwbare partner (dat is niets nieuws voor haar gelukkig) en ze worden persoonlijk achterna gezeten.

Ondanks de grote hoeveelheden moorden, bloed, afslachtinstrumenten en ledematen wordt dit boek nergens spannend zoals Ragdoll dat wel was. Het psychologische element wordt niet goed uitgewerkt en pas aan het eind wordt het spannend als er geprobeerd wordt de grote afsluiting van de moordenaar tegen te houden. Gelukkig heeft Cole zijn gevoel voor humor niet verloren, ook in dit boek kun je gelukkig lachen. Het boek eindigt met de terugkeer van een oude bekende en dat is de enige reden dat ik misschien deel drie nog ga lezen. Ooit. 

Mohsin Hamid – Exit West

Magisch-realistische vertelling over vluchten

Als Nadia en Saïd elkaar bij een business cursus ontmoeten weten ze nog niet wat hun gaat verbinden. Nadia een stoere moderne vrouw met een eigen huis en een motor.  Ze vindt haar zelfstandigheid belangrijk, te belangrijk voor de potentiële liefde. Saïd is wat traditioneler en weet gelijk dat Nadia de mooiste vrouw is die hij ooit heeft ontmoet. Hij doet zijn best om haar steeds vaker te zien en beginnen een relatie op het dakterras van haar huis.

Door de toenemende spanningen in de stad waar ze wonen en de dood van Saïds moeder besluiten Nadia en Saïd dat het beter is bij elkaar te gaan wonen en wellicht op een dag te gaan trouwen. Als het te gevaarlijk wordt besluiten ze een mensensmokkelaar te betalen voor een deur, een exit, naar een betere wereld in het Westen. In het Westen blijken er ook spanningen te zijn en fundamentalisten en gebrek.

Hamid toont in ‘Exit West’ het verhaal van twee vluchtelingen en van de Westerse samenleving die aan het verstrakken is. Er is geen ruimte voor vluchtelingen in het Westen en dat leidt tot spanningen, gewelddadige uitbarstingen en de hulp van soms onwaarschijnlijke mensen. Het vertelt ook het verhaal van de spanning op het gezin en de relatie die ontstaat als je vlucht. Hoe je als twee individuen neerkomt in een nieuwe samenleving en daar allebei je plek moet zien te vinden zowel alleen als samen.

Bijzonder is Hamids schrijfstijl. Hij schrijft soms zinnen die een halve bladzijde beslaan en toch goed leesbaar zijn. Hij vertelt ook heel veel door te laten zien wat er gebeurd, zonder alles verder te willen verklaren. Hierdoor doet het me qua stijl erg aan Richard Russo denken. Bevreemdend in het boek zijn de uitstapjes naar willekeurige andere mensen, soms ‘autochtonen’ met een klein los verhaal in het grote verhaal. Over de vrouw in San Francisco die haar buurt helemaal heeft zien veranderen in een leven tijd of over de zwarte man die uit een kast stapt in een slaapkamer in Australië en door het raam verdwijnt. Hierdoor krijgt het boek een magisch-realistische uitstraling, zonder helemaal zweverig te worden.

Toch wringt er ook nog iets in het boek. Het is, bij vlagen, te zoetsappig, te makkelijk. De confrontaties tussen Nadia en Saïd blijven heel kalm, nergens zien we hun echt uit hun slof schieten of ongemakkelijke ruzies. Met een beetje meer ongemak kan de Man Booker Prize Hamid de volgende keer toch niet meer ontgaan.