Prachtig feministisch boek over cultuur en jezelf inleven
Soms is het goed om iets ouds te
lezen. Zo las ik de afgelopen weken weer eens een boek van mijn grote
inspiratiebron Marianne Frederiksson. Het boek is uit 1999 en in 2000 voor het
eerst in Nederland uitgekomen. Dit boek moet namelijk in de tijd geplaatst
worden. Het gaat namelijk niet alleen over de vriendschap tussen twee vrouwen
zoals op de voorkant van mijn Rainbow
pocket staat, maar juist ook over vriendschap tussen twee culturen in het
migratietijdperk.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1ei6EDzc5lCIXOpGYDb4PTB8ELvWiqTayNlDd-5jIny1rNRFiq7QgTJqY4G4qpNTT6s51Mbm8bzsMR1ztuerferpPMEGDDg30En0cqlqa48inJOKq0GXkw4fbCmZNnixQvEieNgke2KPb/s320/ingemira.jpg)
Het boek eindigt in 1998 als Pinochet
in Londen is voor medische behandeling en er door een Spaanse rechter een uitleveringsbevel
wordt uitgevaardigd. Inge hoopt dat hij wordt berecht, Mira gelooft daar niet
in. En zo eindigt het boek ambivalent, met hoop en verdriet, met woede en
berusting. Pinochet wordt inderdaad niet berecht, maar keert terug naar Chili
en overlijdt daar in 2006 vlak nadat zijn onschendbaarheid is opgeheven.
Het boek is prachtig geschreven,
net als al haar boeken. Ze geeft ook hier weer haar feministisch perspectief op
de samenleving, maar ook op twee culturen. Mira en Inge begrijpen elkaar vaak
niet en zeggen dat ook, niet hardop, maar in gesprekken met Mira’s god en Inge’s
dagboek. Dit geeft mooi weer hoe moeilijk het kan zijn om je in te leven in een
ander, zeker in iemand uit een andere cultuur. Ook in het huidige tijdperk van
migratiedebat een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten