Mirthe van Doornik – Moeders van anderen

Tragiek in de jaren negentig

 

Nico en Kine hebben vier moeders, afhankelijk van de hoeveel alcohol die hun moeder heeft gedronken is ze een lieve moeder, een kwade moeder, een om vergeving vragende moeder of een moeder om heel bang voor te zijn. Ze groeien op in een torenflat in een buitenwijk en hebben hun eigen regels om met de situatie om te gaan. Zo heeft elke dag van de week een kleur met een bijbehorende trui en mag er vooral niet met anderen over moeder gepraat worden. Soms worden ze even uit hun ellende gehaald om naar hun vader te gaan of met hun tante mee, maar ze komen altijd weer terug bij een moeder die eigenlijk geen moeder kan zijn.

Afwisselend vertellen de zussen in het boek over hun leven. Nico verdiept zich in rampen en wil haar zusje zo graag voor al die rampen beschermen dat ze van haar zusje vervreemd. Ze proberen samen genoeg geld te verdienen voor een scooter zodat ze weg kunnen vluchten. Maar als de scooter er eenmaal is blijkt het niet te lukken om hun moeder in de steek te laten. Andersom is hun moeder regelmatig weken weg. Weken waarin ze niet weten of ze nu blij moeten zijn of niet. Als Nico klaar is met school gaat ze het huis uit, maar daar loopt haar leven vast. Ze vindt geen aansluiting bij de maatschappij. Ondertussen lijkt Kine het een stuk beter te doen, maar ook zij houdt mensen ongemerkt op afstand. Allebei proberen ze op hun eigen manier om te gaan met de ellende van hun jeugd en van hun moeder.

Moeders van anderen is een goed geschreven boek en heel herkenbaar als je, net als ik, in de jaren negentig bent opgegroeid. De opkomst van computers, de grijze flatgebouwen, nog geen mobiele telefoons. Prachtig zijn de beschrijvingen van hun moeder, tragisch, maar vol details over haar kleding, buien en de tipi die ze bouwt in de woonkamer omdat ze eigenlijk een Indiaan is. Opvoeden is altijd moeilijk, maar hun moeder weet werkelijk niet wat ze met haar kinderen aan moet en dat is heel rustig en haast droog opgeschreven. Knap is dat van Doornik niet overal in emoties vervalt, maar met humor (Nico koopt drie kreeften en laat die vrij in de zee) de tragiek van hun jeugd laat zien. 

Terry Hayes – Ik ben pelgrim

Spannendste boek in jaren

 

Er zijn van die boeken die op je plankje blijven staan. Je wilt ze wel lezen, maar omdat ze zo dik staan heb je (vakantie)tijd nodig om je er toe te zetten. Dat bleek bij ‘Ik ben Pelgrim’ achteraf gezien helemaal niet nodig, ik heb al lang niet zo’n page-turner gelezen. Binnen no-time had ik die 700 pagina’s uit terwijl ik nog aan het werk was (en veel in de trein las, dat wel), de laatste 150 bladzijden heb ik ’s avonds laat uitgelezen terwijl ik eigenlijk echt al had moeten slapen. Dat heb ik sinds de millennium-trilogie niet meer gehad.

Ik ben Pelgrim vertelt het verhaal van Pelgrim (codenaam voor een geheim agent) die na een aantal jaren actieve dienst heeft besloten om te stoppen en zich te richten op zichzelf, kunst, lekker eten en het schrijven van een boek over misdaden en hoe deze te ontrafelen. Als iemand zijn boek echter gebruikt om de perfecte misdaad te plegen is dat het startsein van een wereldwijde zoektocht naar de Saraceen, een man die een aanslag met een biologisch wapen wil plegen in Amerika.

Het is ontzettend goed geschreven en Hayes weet de spanning op te bouwen en vast te houden. Wat vooral bijzonder is, is de manier waarop hij de achtergrond van de Saraceen beschrijft en hem daarmee begrijpelijk maakt. Je krijgt begrip voor de ‘terrorist’ en gelijk een hele dosis kennis van de geopolitieke ontwikkelingen van de afgelopen dertig jaar. Er is mij daarnaast verteld, dat is met mijn sociologische kennis niet te controleren, dat het hele biologische/chemische/biomedische aspect in dit boek klopt en dat maakt het boek tof en griezelig tegelijk.

Mocht je dit boek nog niet gelezen hebben, leen het uit de bieb, koop het in de boekhandel en lees het lekker deze zomer in je hangmatje. Het ergste wat er kan gebeuren is dat je slapeloze nachten krijgt…

Eva García Sáenz de Urturi – De stilte van de witte stad

Mooie en spannende Baskische thriller

 

Ik ben er dol op om nieuwe auteurs te leren kennen, maar soms is het moeilijk om te kiezen. Daarom is het extra fijn dat AW Bruna mij vier keer per jaar een debuut toestuurt voordat het in de winkels ligt via het thrillerabonnement. Deze maand een Spaanse (of beter Baskische) thriller die niet zal misstaan in je vakantie-boekenlijst.

In ‘de stilte van de witte stad’ wordt een reeks moorden na twintig jaar weer hervat. Vitoria, de stad van de witte maagd, krijgt elke paar dagen te maken met twee doden omringt met heidense symboliek. Inspecteur Unai López de Ayala krijgt als expert op het gebied van profiling en seriemoordenaars de onaangename klus om samen met zijn partner Estíbaliz Ruiz de Guana achter de moordenaar aan te gaan.

Wat volgt is een interessante zoektocht naar een identieke tweeling, een verstoten kind en de moordenaar. Urturi (laten we haar achternaam maar even afkorten) heeft een mooi dubbel verhaal geschreven dat zich afwisselend in 1970 en 2016 afspeelt. Uiteraard heeft het verleden invloed op het heden en dat is natuurlijk leuk bedacht. Wel maakt ze nog een paar (beginners?)foutjes in het boek. Zo wordt er een te duidelijke verdachte neergezet, die het uiteraard niet gedaan heeft en is er wel erg veel drama in het leven van de hoofdpersonages. Laten we zeggen dat ze de getroebleerde gescheiden inspecteur zoals we die kennen van bijvoorbeeld Mankell, Nesbo en Nesser heeft overtroffen.

Waarom dit boek toch echt de moeite waard is om te lezen zijn de beschrijvingen van de omgeving en hoe ze de omgeving een prominente rol in het verhaal weet te geven. Ik krijg gelijk zin om rond te gaan reizen rondom Vitoria om te zien hoe het er in het echt uit ziet. Het is ook echt een ander soort thriller omdat het op een andere locatie speelt en dat is leuk. Daarom kijk ik ontzettend uit naar deel 2 en deel 3 van de trilogie, als het goed is komt het tweede deel in november uit.