Prachtige roman over groot worden, sterrenkunde en vriendschap
Niels is zeven, hoogbegaafd,
en houdt eigenlijk niet zo van mensen. Als hij (verplicht) met een buurjongen
mee gaat belletje trekken ziet hij voor het eerst meneer Bergmans. Wat hij dan
nog niet weet is dat meneer Bergmans en zijn zoon Matthijs zijn leven voorgoed
zullen veranderen. Meneer Bergmans blijkt een gepensioneerd natuur- en
sterrenkundige te zijn die Niels onder zijn vleugels neemt en hem van alles
leert over de sterren en wiskunde. We zien in het boek zowel meneer Bergmans,
zijn autistische zoon Matthijs als de leergierige Niels opbloeien. Dit alles
onder begeleiding van Niels’ moeder Simone die meneer Bergmans en Matthijs nog
kent uit haar jeugd.
‘Witte Gaten’ laat zien wat
kinderlijk enthousiasme en nieuwsgierigheid bij kunnen dragen aan en eigenlijk
ten grondslag liggen aan de wetenschap. Als meneer Bergmans vertelt over zwarte
gaten, het einde van de sterren, vraagt Niels zich af waar sterren dan geboren
worden en of dat dan witte gaten zijn? De rest van zijn leven staat in het
teken van de zoektocht naar witte gaten, maar om dichter bij die waarheid te
komen moet Niels eerst opgroeien en leren van het leven, de liefde en verdriet.
‘Witte Gaten’ begint als een
kinderboek, volledig vertelt vanuit het perspectief van de kleine Niels.
Hierdoor had ik even moeite om in het boek te komen, de oorsprong van Bottinga
als schrijver van boeken voor kinderen en jongvolwassenen klinkt hier dan ook
sterk door. Gelukkig komt al snel het omslagmoment waarop het boek een echte
roman wordt. Ik heb met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen zitten
lezen en op andere momenten schaterde ik van de lach. Wat is het soms ook
moeilijk om op te groeien, zeker als je anders bent dan anderen.
Bottinga heeft een zeer
plezierige en eenvoudige schrijfstijl, waardoor de soms sterk filosofische en
wetenschappelijke stukken makkelijk te begrijpen zijn. Hij weet hierdoor ook de
lezer aan zijn personages te verbinden, je blijft benieuwd naar hoe het verder
zal gaan met Niels, Matthijs en meneer Bergmans. En ondanks het, enigszins
gehaaste, happy end blijf ik me ook nu nog afvragen, hoe gaat het nu met Niels.
De grote verassing is dan ook niet dan Lemniscaat een goed boek uitbrengt, ik ben dol op hun kinderboeken en
boeken voor jong-volwassenen maar dat ze nu een goed boek voor volwassenen
hebben uitgebracht. Super!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten