We zijn allemaal
familie, familie zijn we allemaal
Familie is een moeilijk gerecht, het moeilijkste gerecht
zelfs blijkt uit het verhaal van de 88-jarige Portugese Braziliaan Antonio. Antonio’s
ouders trouwen in Portugal en krijgen op hun trouwdag van de zus van zijn vader
een zak met de rijst die over hen heen is gestrooid tijdens het huwelijk. Deze
zak met rijst verhuisd samen met zijn ouders en tante Palma naar Brazilië waar
ze gaan werken op een Fazenda. Na een kinderloos huwelijk van elf jaar
besluiten zijn moeder en tante Palma dat het tijd wordt om de kracht van de
rijst op te roepen, en het werkt. Na het eten van deze vruchtbare rijst wordt
Antonio verwekt. Deze zak met rijst blijft een grote rol spelen in het leven
van de familie van Antonio en zijn magische en geneeskrachtige werking wekt
zowel afgunst als blijdschap op.
“Laten we er eens
wat adjectieven tegenaan gooien: is dit trappelend ongeduld wellicht een gezond
teken van mijn stokoude jeudigheid?”
Antonio kijkt terug op zijn leven en verteld verhalen van
zijn ouders, hemzelf en zijn kinderen waarbij de rijst telkens terugkomt. Dit
doet hij terwijl hij een groot feestmaal aan het bereiden is. Het is 100 jaar
geleden dat zijn ouders zijn getrouwd en dat moet gevierd worden. Voor het
eerst komt de hele familie weer bijeen en dat geeft stof tot nadenken.
In dit boek weeft Azevedo een mooi levensverhaal samen
van een familie en de kleine veranderingen in de maatschappij, zoals acceptatie
van homoseksualiteit en het toelaten van echtscheiding in Brazilië. Dit doet
hij zonder dat het boek een kopie wordt van boeken als ‘De 100-jarige man die
uit het raam klom en verdween’ of ‘Forest Gump’. De maatschappij en historische
gebeurtenissen staan namelijk niet centraal in dit boek, maar Antonio en zijn
familie. Het boek is erg prettig geschreven, zonder pretenties, met mooie
zinnen en soms iets te ver doorgetrokken metaforen over eten en het leven. Ik ben erg benieuwd wat Azevedo nog meer gaat
schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten