Manu Causse - De groene eend

Een roadtrip waarin droom en werkelijkheid door elkaar lopen

Eric weet niet goed wat hij aan moet met het leven. Zijn ouders zijn verongelijkt toen hij jong was, hij is gescheiden en zijn zoontje Isaac is zwaar autistisch en kan amper contact met de buitenwereld maken. Hij is alleen. Ooit was hij een succesvol illustrator en gelukkig getrouwd, nu leeft hij van het beetje geld dat over is en bezoekt elke woensdag Isaac in de instelling, terwijl zijn ex zich grote zorgen maakt om hoe hij het vaderschap inricht. Alles wordt beter op het moment dat zijn oom overlijd en hem een groene eend en zijn huis nalaat. Hij besluit er te gaan wonen en rijdt met de eend naar Isaac. Isaac vindt de auto prachtig en samen vertrekken ze op een roadtrip-achtige ontsnapping door Frankrijk. Maar ze zijn niet alleen, zowel de geesten van een kritische kat, zijn oom en zijn ouders rijden met ze mee als vele andere eend-rijders op hun jaarlijkse toertocht. Langzaam lijkt er een betere band te ontstaan tussen Eric en Isaac.

Toen ik erover nadacht verbaasde het me dat ik niet vaker (vertaalde) Franse literatuur lees, ik weet niet of het minder wordt uitgegeven in Nederland of dat ik het vooral minder vaak tegenkom en lees, maar dit boek van Manu Causse maakt dat ik meer Franse auteurs wil gaan lezen. Het is helder geschreven en vertelt een prachtig verhaal. Het doet ergens wat denken aan Mark Haddons ‘Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht’ al wordt dat uit het perspectief van de autistische jongen verteld en is met Isaac bijna geen contact te krijgen, laat staan dat we weten wat hij denkt. Een extra element dat Causse aanbrengt in het verhaal zijn de geesten die commentaar geven en met elkaar ruzie maken. Een bijzondere buitenlichamelijke ervaring die zowel Eric als de lezer het gevoelt geeft in een droom te zitten. Nergens wordt duidelijk of de geesten enkel in Erics hoofd zitten of dat Eric ze niet hoort. Door de uitstapjes in vertelperspectief naar andere personages krijgen we een goed beeld van Eric en de gevolgen van zijn acties, maar je kunt niet anders dan hem groot gelijk geven dat hij er vandoor gaat met zijn zoon.

Bloggers-block

Ik wist dat het een drukke tijd ging worden, twee kleine kinderen en een proefschrift dat afgeschreven moest worden voor half maart, maar dat het me helemaal niet meer zou lukken om te lezen en te bloggen dat had ik niet verwacht. Juist mijn blog wilde ik overeind houden, voor mezelf en voor de lezers, daarom heb ik mijn lidmaatschap van de Hebban Thriller Club van Tien voor een jaar gepauzeerd, maar zelfs toen lukt het bijna niet om te lezen.

En als ik dan wat las dan lukte het me niet om er over te schrijven. Ik kon de woorden niet vinden, de tijd niet, de aandacht niet, om weer te beginnen met schrijven. Op zich niet zo gek, rationaliseerde ik, ik werkte tien tot twaalf uur per dag en zes tot zeven dagen per week. Academische literatuur lezen, data prepareren, analyses draaien en vooral schrijven, schrijven, schrijven.

Het afgelopen half jaar heb ik twee keer een schrijfweek genomen, helaas niet voor mijn blog zoals sommigen dachten. Slechts een week volledige focus op mijn proefschrift. En dat heeft geholpen, het proefschrift is goedgekeurd, en 10 november mag ik het verdedigen in Tilburg. 

Dan is het nu weer tijd om te lezen en vooral veel recensies te schrijven. Naast de drie(!) planken met boeken die ik nog wil lezen ligt er ook een hele stapel in de kast die ik (echt!) snel wil lezen:

• De groene eend van Manu Causse
• Een geschiedenis van wolven van Emily Fridlund
• Mischling van Affinity Konar
• Harry Potter and the Cursed Child van JK Rowling
• Ragdoll van Daniel Cole
• De levenden en de doden van Windsor van Hakan Nesser
• De zeven functies van Talen van Laurent Binet
• Ik ben pelgrim van Terry Hayes

 Als ik nu maar weet me welk boek ik moet gaan beginnen, dan is mijn bloggers-block vast snel over.